ارزش عمر و راه هزینه آن (مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان) صفحه 169

1- عصر (103):2؛ «[که] بی تردید انسان در زیان کاری بزرگی است.»

2- بقره (2):2؛ «در [وحی بودن و حقّانیّت] این کتابِ [با عظمت] هیچ شکی نیست؛ سراسرش برای پرهیزکارانْ هدایت است.»

3- آل عمران (3):190؛ «یقیناً در آفرینش آسمان ها و زمین...»

4- عصر (103):2؛ «[که] بی تردید انسان در زیان کاری بزرگی است.»

شده است. چه فرقی بین «ضرر» و «خسارت» است که پروردگار عالم در اینجا کلمۀ «ضرر» را نیاورده و «خسر» را آورده است؟

خداوند متعال در استخدام کلمات، عالمانه و حکیمانه کار کرده است. بگذارید با مثال این تفاوت را توضیح دهم:

«ضرر» یعنی من اول سال پنجاه میلیون تومان سرمایه داشتم، کاسبی کردم، زحمت کشیدم، سال بعد، همۀ حساب ها را می رسم، می بینم، سود که نکردم هیچ، یک میلیون تومان نیز از سرمایه ام کم شده است. این را عرب «ضرر» می گوید.

اما اگر دیدم تمام سرمایه ام از دست رفته، یک میلیون نیز بدهکار شده ام، این را عرب «خسارت» می گوید. یعنی همۀ سرمایه ها تباه، خاکستر و دود شد. قسم به عصر، یقیناً و قطعاً تمام انسان ها در چاه تباه شدن تمام سرمایۀ وجود و عمر خود سرنگون هستند.

آیه ای از سورۀ مبارکۀ حج که خیلی عجیب است ذکر کنم.

«وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَعْبُدُ اللّهَ عَلی حَرْفٍ فَإِنْ أَصابَهُ خَیْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ وَ إِنْ أَصابَتْهُ فِتْنَهٌ انْقَلَبَ عَلی وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْیا وَ الْآخِرَهَ ذلِکَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبِینُ»(1)

باز اینجا کلمۀ خسارت دارد. یعنی با این هزینه کردن غلط عمر، هم در دنیا تمام مایه های وجود خود را به باد دادند و هم در آخرت. نه دنیا دارند و نه آخرت.

زندگی در خسارت، بدتر از حیوانیت

ما می بینیم اتفاقاً خیلی ها در دنیا، خانه های سنگین و پول، ثروت، مال، مقام و مکنت حسابی دارند، پس چرا خدا در قرآن می فرماید: تمام سرمایه های وجود خود را در دنیا از دست داده و تباه کردند؟ این آدمی که این زندگی را دارد، مگر