ارزش عمر و راه هزینه آن (مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان) صفحه 233

1- بقره (2):129؛ «و [از آلودگی های ظاهری و باطنی] پاکشان کند.»

2- شمس (91):9؛ «بی تردید کسی که نفس را [از آلودگی پاک کرد و] رشد داد، رستگار شد.»

3- بقره (2) 6 45؛ «بی تردید این کار جز بر کسانی که در برابر حق قلبی فروتن دارند دشوار و گران است.»

من برای خودم کسی هستم؟ چرا انبیا اوامر خدا را راحت قبول و عمل می کردند؟ چون هیچ کدام بیماریِ «من برای خودم کسی هستم» را نداشتند، همه خود را مملوک یک مالک می دانستند، به عبارت ساده تر: همه خود را کارگر یک کارفرما، یک سرمایه دار غنیّ، عظیم و بی نهایتی چون خدا می دانستند و در این کارگری نیز می دانستند که بنای عظیم انسانیت را با مصالحی که قواعد تربیت است، می سازند. از این کارگری لذت می بردند، چون عناصر ساختن ارزش بود. کار را ارزش می دیدند. عناصر ارزشی را می گرفتند و با بدن، نفس و عقل به کار می بستند و در نهایت از بچۀ متولد شده از مادر، مانند حضرت ابراهیم، یوسف، موسای کلیم الله و مسیح علیهم السلام درست می شد. این را می دیدند و می دانستند، پس چرا نسازند؟ چرا باید وارد بیدار و بینا وارد کار نشوند؟ زحمتی نیز حس نمی کردند.

اتصال به حق با بصیرت

انبیا علیهم السلام این معنا را می دیدند که کانال تکالیف، اوامر خدا و ترک نواهی را باید عبور کنند تا فرزند آنها در پایان کار، طلای بیست و چهار عیار از کار در بیاید، مانند حضرت ابراهیم، یوسف و بقیۀ انبیا علیهم السلام. این همه دلسوزی برای مردم می کردند، می دانستند مردم با پیمودن راه ضلالت، همه چیزشان به لجن کشیده می شود. این را هم می دیدند و هم می دانستند. هیچ وقت فریفتۀ زندگی پر زرق و برق منحرفان نمی شدند و آرزوی آن زندگی ها را نمی کردند، بلکه آن زندگی ها را لعنت می کردند.

قرآن مجید اسم این دید را «بصیرت» گذاشته است:

«قُلْ هذِهِ سَبِیلِی أَدْعُوا إِلَی اللّهِ عَلی بَصِیرَهٍ أَنَا وَ مَنِ اتَّبَعَنِی»(1)

حبیب من! به مردم بگو: راه من این است؛ شما را دعوت می کنم به این که به