ارزش عمر و راه هزینه آن (مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان) صفحه 298

کلام احسن می شود. اگر کلام احسن را می شنود:

«إِنَّ اللّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ وَ إِیتاءِ ذِی الْقُرْبی»(1)

عادل، محسن و انفاق کننده می شود.

بعد از شنیدن:

«یَنْهی عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ»

از گناهان آشکار و نهان و تجاوزگری پاک می ماند؛ یعنی قرآن عینی می شود.

قرآن را گاهی در صفحه می بینند و گاهی در وجود او.

امیرالمؤمنین علیه السلام عادل است، اما عدل او عدل خداست. محسن است، اما احسانش، احسان الله است. «إِیتاءِ ذِی الْقُرْبی» بودنش، رزاقیت پروردگار است.

یعنی می شنود و جلوۀ عملی می شود. این افراد لیاقت دارند که خدا از زبان پیامبر صلی الله علیه و آله به آنها بشارت بهشت و «رِضْوانٌ مِنَ اللّهِ أَکْبَرُ» را بدهد.

دو مدال افتخار اهل تعقّل

اینان حق دارند که پروردگار این دو مدال افتخار را به آنها بدهد:

«أُولئِکَ الَّذِینَ هَدَی اللّهُ»(2)

این ها کسانی هستند که به هدایت خدا وصل هستند؛ یعنی بین آنها و خدا رابطۀ نوری وجود دارد که از طریق، دایم از پروردگار فیض می گیرند. چه زمانی که در دنیا هستند و چه زمانی که در قیامت وارد می شوند. فیض خدا و گیرندگی این ها نیز بی پایان است، چون در حق این افراد می فرماید:

«خالِدِینَ فِیها»(3)

آنها در این حقیقت خلود دارند. وقتی در حال دریافت رحمت خدا، فیض