ارزش عمر و راه هزینه آن (مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان) صفحه 323

و دلسوزان نمی شنود.

ما در تاریخ بشر واعظانی داشتیم که نمونه نداشتند و از نظر عظمت عقلی، روحی و علمی بی همتا بودند. یکی از آنها، وجود مبارک حضرت ابی عبدالله الحسین علیه السلام است که در شش ماهۀ آخر عمر شریف خود، یعنی از ماه رجب تا حادثۀ عاشورا، با نامه، پیغام، پیک، سخنرانی و فریاد، حق را به گوش مردم زمان خود خواندند، ولی در طول این شش ماه، فقط سه نفر دعوت او را اجابت کردند.

آنهایی که از مدینه و بصره و کوفه در کربلا جمع شدند، اهل ایمان، کمال و کرامت بودند، ولی کسانی که خارج از این خط بودند، این بیماری های روانی را داشتند. از مجموع تبلیغات گستردۀ شش ماهۀ امام علیه السلام تنها سه نفر دعوت ایشان را پاسخ دادند؛ حرّ بن یزید ریاحی، ابوالحتوف بن حارث انصاری و برادرش، سعد بن حارث انصاری، یعنی بقیه به خاطر دچار شدن به کبر و غرور باطنی، نخواستند که طبیب آنها را معالجه کند و الا هیچ مانع دیگری نداشتند.

در قرآن مجید می خوانیم که پروردگار عالم زمانی که از کل قرآن می خواهد تعریف کند، می فرماید:

«إِنْ هُوَ إِلاّ ذِکْرٌ لِلْعالَمِینَ * لِمَنْ شاءَ مِنْکُمْ أَنْ یَسْتَقِیمَ»(1)

این قرآن کاربرد دارد، ولی برای کسانی که بخواهند زندگی استوار، صحیح و سالمی برای خود به وجود بیاورند که مفهوم مخالفش این است که: اگر نخواهند، کمترین بهره ای از قرآن مجید به آنها نخواهد رسید.

لبیک دعوت حق از سوی خاشعان

چه کسی دعوت خدا را جواب می دهد؟ آن کسی که دچار استغنای باطنی نیست، یعنی فریب خوردۀ مال، مقام، علم و شهوات نیست که فکر کند که پول،