ارزش عمر و راه هزینه آن (مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان) صفحه 45

و خانواده ام نبودند، فوراً دست می انداختم و کلید را از آن سوراخ درمی آوردم و درب را باز می کردم. آنها نیز وقتی می آمدند که من نبودم، دست می کردند و کلید را درمی آوردند. چهل سال کار ما همین بود.

ایشان فرمودند:

شبی خانواده ام نبودند، و هوا تاریک بود، مانند سال های گذشته که می نشستم و کلید را در می آوردم، این کار را نکردم، نشستم، به دلم گذشت که کبریت بزنم و داخل سوراخ را نگاه کنم، بعد کلید را در آورم. کبریت زدم، دیدم عقرب سیاهی به اندازۀ کف دست روی کلید خوابیده است. این الهام است. همین حجت خدا برای نجات است.

تا خدا به هر شکلی راه بهشت را به روی مردم باز نکند و تا مردم را نسبت به عاقبت به شرّی هشدار ندهد، در قیامت آنها را عذاب نمی کند.

عاقبت صرف عمر در حیوانیت

اول مرگ می بیند که عمرش کاملاً تباه شده است، یعنی این همه سال در جادۀ انسانیّت نبوده، بلکه در جادۀ حیوانات رفته است:

«اَلَّذِینَ کَفَرُوا یَتَمَتَّعُونَ وَ یَأْکُلُونَ کَما تَأْکُلُ الْأَنْعامُ»(1)

عمری را هزینۀ شکم و خوشگذرانی ها کرده است و مانند حیوانات و چهارپایان بوده. حالا می فهمد که عجب بلایی بر سر خودش آورده است؛ سرمایه اش نابود شده است. درخواستش چیست؟ این که دوباره این سرمایۀ عمر را به او بدهند، تا با آن تجارت جدید را شروع کند، تجارتش چیست؟

«لَعَلِّی أَعْمَلُ صالِحاً فِیما تَرَکْتُ»(2)

خدایا! مرا در اول جادۀ تکلیف بگذار تا در همه چیز خوب عمل کنم و کم کم به