درسنامه گزیده سیمای عقاید شیعه صفحه 133

ه. رجعت

رجعت به معنای بازگشت است. در اصطلاح، به بازگشت زندگی به مجموعه‌ای از مردگان پس از نهضت جهانی حضرت مهدی (ع) گفته می‌شود. این بازگشت، پیش از فرارسیدن روز قیامت است و بنابراین، سخن از بازگشت و رجعت، از نشانه‌های قیامت است. ظهور امام مهدی (ع) ، چیزی است، بازگشت حیات به شماری از مرده‌ها چیز دیگر، همچنان که رستاخیز هم مسأله سومی است که باید همه این‌ها را از هم تفکیک کرد.

شیخ مفید گفته است: خداوند، گروهی از امت محمد (ص) را پس از مرگشان، قبل از روز قیامت بر می‌انگیزد. این عقیده به آل‌محمد (ص) اختصاص دارد و قرآن هم گواه آن‌است.(1)

سید مرتضی هم در باره رجعت نزد شیعه می‌گوید: عقیده شیعه امامیه این است که خداوند، هنگام ظهور امام زمان، گروهی از پیروان او را که پیشتر در گذشته‌اند بر می‌گرداند، تا به ثواب یاری او و دیدار دولتش برسند. بعضی از دشمنانش هم بر می‌گردند، تا از آنان انتقام گرفته شود. آن‌گاه پیروان آن حضرت از دیدن ظهور و غلبه حق و برتری حق پرستان لذت می‌برند.(2)

علامه‌مجلسی گوید: رجعت‌مخصوص کسانی‌است که‌مؤمن خالص‌یا منافقِ محض از امت اسلام باشند، نه از امت‌های پیشین. (3)پس

1- بحارالأنوار، ج۵٣، ص١٣۶ به نقل از «المسائل السرویه» .
2- همان، به نقل از رساله او در جواب سؤالات اهل ری.
3- همان. وی سخنان علمای شیعه را درباره رجعت در همان جلد از بحارالأنوار ص ٢٢- ١۴۴ آورده است.