درسنامه گزیده سیمای عقاید شیعه صفحه 41

آفریده است: إِنّٰا کُلَّ شَیْءٍ خَلَقْنٰاهُ بِقَدَرٍ(1).

و قضاء، آن است که کار به مرحله قطعی و حتمی برسد و در همان حال، اراده و اختیار انسان در رسیدن کار به مرحله قضاء، نقش دارد. انسان با انتخاب کاری از کارها، سبب می‌شود که چیزی بر او حتمی و قطعی می‌گردد.

انسان، موجود مختار

انسان در تصمیم‌گیری نسبت به یکی از دو طرف یک کار (انجام یا ترک) با قدرتی که خداوند به او سپرده است، دارای اختیار است. کار او از یک جهت به خدا نسبت داده می‌شود، و از جهتی دیگر در همان وقت به خودش نسبت داده می‌شود. نسبت به خدا داده می‌شود از آن جهت که با قدرت و توانی انجام می‌دهد که از سوی خدا به او داده شده است و به خودش نسبت داده می‌شود، چون با اختیار خود یکی از دو کار را برگزیده است. به همین خاطر از اهل بیت (ع) نقل شده است که:

«لا جبر ولا تفویض، ولکن امرٌ بین الأمرین.»

نه جبر است نه تفویض، بلکه امری میان این دو تاست.