درسنامه گزیده سیمای عقاید شیعه صفحه 57

دسته سوّم: انحصار شفاعت در خدا و عدم شرکت دیگری

خداوند می‌فرماید:

قُلْ لِلّٰهِ اَلشَّفٰاعَةُ جَمِیعاً لَهُ مُلْکُ اَلسَّمٰاوٰاتِ وَ اَلْأَرْضِ ثُمَّ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ(1)

بگو همه شفاعت از آن خداست، فرمانروایی آسمان‌ها و زمین از آن اوست، سپس به سوی او بازگردانده می‌شوید.

روشن است که خدا نزد کسی برای کسی شفاعت نمی‌کند، چون او برتر از هر چیز است، و هر چیز در پیشگاه او خاضع است. پس معنای این‌که همه شفاعت از آن اوست این است که خدای سبحان مالک مقام شفاعت است و هیچ کس جز با اجازه او شفاعت نمی‌کند. پس این آیه، هم نفی عقیده مشرکین است که برای غیر خدا شفاعت قائل بودند، هم نفی اعتقاد یهود و نصاری است که به شفاعت مطلق و بی‌قید و شرط در مورد شفاعت کننده و شفاعت شونده معتقدند. و این منافات ندارد با این‌که بندگانی باشند که چون مورد رضایت الهی‌اند، اذن شفاعت داشته باشند.

دسته چهارم: شفاعت به اذن خدا

آیاتی هست که به روشنی دلالت بر شفاعت کسانی با اذن الهی دارد. امّا این‌که آنان کیانند؟ قرآن از آنان چیزی نمی‌گوید. اینک آیات:

١. مَنْ ذَا اَلَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاّٰ بِإِذْنِهِ(2)؛ «کیست که نزد خدا شفاعت