درسنامه گزیده سیمای عقاید شیعه صفحه 58

کند، مگر به اذن او.»

٢. مٰا مِنْ شَفِیعٍ إِلاّٰ مِنْ بَعْدِ إِذْنِهِ(1)؛ «هیچ شفیعی نیست، مگر پس از اجازه او.»

٣. لاٰ یَمْلِکُونَ اَلشَّفٰاعَةَ إِلاّٰ مَنِ اِتَّخَذَ عِنْدَ اَلرَّحْمٰنِ عَهْداً (2)؛ «مالک شفاعت نیستند، مگر کسی که نزد خداوند، عهد و پیمانی گرفته باشد.»

پس شفاعتِ مطلق، یعنی شفاعت بدون اذن خدا یا شفاعت بت‌ها، مردود است و شفاعت دیگران که خدا به آنان اذن داده و نزد پروردگار عهدی گرفته‌اند، شفاعت مقبول است.

قرآن کریم، شفاعت بت‌ها را که عرب آن‌ها را به دروغ می‌پرستیدند رد می‌کند و می‌گوید: آنان که از خود نمی‌توانند دفاع کنند، چگونه می‌توانند در حق پرستندگانشان شفاعت کنند؟ هدف آیات نفی کننده شفاعت، شفاعت این‌ها و شفاعت مطلقی است که اهل کتاب به آن معتقدند ولی شفاعت پذیرفته، شفاعت گروهی است از بندگان ویژه خدا که با شرایط خاصّی شفاعتشان نزد خدا قبول می‌شود. در روایات اسلامی نام شفیعان و شرایط شفاعت نسبت به شفاعت شوندگان آمده است.

سوم: محدوده شفاعت

شفاعت مطلق و بی‌قید و شرط را یهود و نصاری و مشرکان معتقد بودند، امّا شفاعتی که قرآن آن را پذیرفته، شرایطی در شفیع، در شفاعت شده و در مورد شفاعت دارد.