درسنامه گزیده سیمای عقاید شیعه صفحه 68

نذر برای اولیا

نذر آن است که انسان خود را ملزم و متعهد کند که اگر حاجتش بر آورده شد، کاری را انجام دهد. مثلاً بگوید: برای خداست برعهده من که اگر در امتحان قبول شدم، ختم قرآن کنم.

گاهی در ضمن نذر، متعهد می‌شود که ثواب آن کار را به یکی از نزدیکانش مثل پدر و مادر، یا اولیا و انبیا اهدا کند و می‌گوید: برای خدا نذر می‌کنم که قرآن را ختم کنم و ثواب آن را به فلانی اهدا کنم.

این گونه نذر میان مسلمانان رایج است. کاری را برای خدا نذر می‌کنند و ثواب آن را به یکی از اولیای خدا و بندگان صالح هدیه می‌کنند، گاهی هم می‌گویند: این گوسفند، نذر پیامبر، و مقصود جهت سود بردن از آن نذر است.

قرآن کریم هم پر است از هر دو گونه کاربرد نذر.(1)

پس نذر برای اولیا و صالحان مانعی ندارد.

برای روشن‌تر شدن مطلب، سخن بعضی از متفکران و علمای اسلام را می‌آوریم.

خالدی می‌گوید: مسأله دایر مدار نیت نذرکنندگان است و هر عملی به نیت است. اگر قصد نذر کننده، خود مرده و تقرّب به اوست جایز نیست بالاتفاق. و اگر قصدش تقرّب به خداست، ولی برای بهره بردن زندگان و ثوابش هم برای کسی که به سود او نذر کرده است، چه نوع