درسنامه گزیده سیمای عقاید شیعه صفحه 7

آنان را یاد کرده است. در این‌جا شیعه به این معنی است و مشهور بوده که علی (ع) وصی است و این از لقب‌های او گشته و شاعران در قصیده‌هایشان با همین عنوان از او یاد کرده‌اند.

این لفظ، شامل هر کس می‌شود که به رهبری امّت از سوی علی (ع) پس از پیامبر (ص) معتقد باشد و این‌که او جانشین پیامبر در همه اموری است که به او مربوط است، جز پیامبری و نزول وحی. همه این‌ها بر اساس تصریح پیامبر (ص) است. بنابراین پایه اصلی تشیع، اعتقاد به وصایت و رهبری با همه شؤون آن برای امام (ع) است. تشیع، اعتقاد به این است و جز این، چیزی پایه اصلی مفهوم تشیع و محور اطلاق شیعه بر او نیست.

واژه شیعه در قرآن و حدیث

در قرآن کریم، شیعه به معنای پیرو پیامبران و شخصیت‌های بزرگ به کار رفته است. خداوند (در داستان موسی (ع)) می‌فرماید: آن‌که از پیروان او بود، بر ضدّ آن‌که از دشمنانش بود از او یاری خواست: فَاسْتَغٰاثَهُ اَلَّذِی مِنْ شِیعَتِهِ عَلَی اَلَّذِی مِنْ عَدُوِّهِ .(1)

نیز می‌فرماید: و از جمله پیروان او ابراهیم است که با قلبی سلیم به پیشگاه پروردگارش آمد وَ إِنَّ مِنْ شِیعَتِهِ لَإِبْرٰاهِیمَ. . . .(2)

شیعه به معنای پراکندگی و تفرقه و اختلاف هم به کار رفته است: