درسنامه گزیده سیمای عقاید شیعه صفحه 99

إِنّٰا نَحْنُ نَزَّلْنَا اَلذِّکْرَ وَ إِنّٰا لَهُ لَحٰافِظُونَ(1)

ما قرآن را نازل کردیم، و ما به طور یقین نگهدار آنیم.

مراد از «ذِکر» قرآن کریم است.

هیچ یک از احتمالاتی که در تفسیر «حفظ» گفته‌اند که مراد عبارت است از: حفظ از ایرادِ ایرادگیران، حفظ در لوح محفوظ، حفظ در سینه پیامبر و امام پس از او، درست نیست. خداوند متعال خبر می‌دهد که عهده‌دار نگهداری و حفظ قرآن در همه مراحل است و قول به کاهش قرآن با این تعهّد الهی ناسازگار است.

آیه نفی باطل

خداوند قرآن را به عنوان کتاب قدرتمندی توصیف می‌کند که نه چیزی بر آن غلبه می‌کند و نه از هیچ سو باطلی به سراغ آن می‌آید: . . . وَ إِنَّهُ لَکِتٰابٌ عَزِیزٌ لاٰ یَأْتِیهِ اَلْبٰاطِلُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ لاٰ مِنْ خَلْفِهِ .(2)

قرآن در همه معانی، مفاهیم، احکام جاویدان و معارف و اصولش حقّ است و هماهنگ با فطرت، اخبار غیبی آن هم دروغ و خلاف ندارد. از تناقض در دستورها و خبرها هم مصون است: اگر از سوی غیر خدا بود، اختلاف بسیاری در آن می‌یافتند. پس همان طور که قرآن در محتوا و معنی حق است، در صورت و لفظ هم حق است و تحریف به آن راه نمی‌یابد. و مرحوم طبرسی چه نیکو گفته است: نه در الفاظش تناقض است، نه در خبرهایش دروغ، نه با چیزی معارض است، نه از آن کم