معرفت توحید و عدل صفحه 92

1- مجادله (58)/ 22.

2- کافی 2/15.

3- مجادله (58)/22، ر.ک: کافی 2/15، ح 1 و 5 و بحار الانوار 69/190 ح 5 و ص 194 و 200 و ج 68/ 274.

4- فتح (48)/4، ر. ک: کافی 2/15، ح 1 و 5_ 3.

روح ایمان، همان تقوای الهی است که با مؤمن ملازم و همراه است.

«فَأَنْزَلَ اللهُ سَکِیْنَتَهُ عَلی رَسُوْلِهِ وَ عَلَی الْمُؤْمِنِیْنَ وَ أَلْزَمَهُمْ کَلِمَه التَّقْوی.»(1)

پس خدا آرامش خود را بر فرستاده خویش و مؤمنان نازل فرمود و آن ها را به حقیقت تقوا ملزم ساخت.

و در مواقعی که مؤمن از پایه و اساس ایمان (تسلیم) بازگشت کند و تمرد نماید، روح ایمان از او سلب می گردد.

إذا زَنَی الرَّجُلُ أَخْرَجَ اللهُ مِنْهَ رُوْحَ الْإیْمان.(2)

در آن هنگام که مردی مرتکب زنا شود خداوند روح ایمان را از او خارج می کند.

فارق و فاصل مؤمن از غیر مؤمن روح ایمان است.(3) چنانکه فارقِ معصوم از غیرمعصوم روح القدس می باشد.(4)

3- ایمان و قلب

ایمان دینی (ایمان مؤمن و روح ایمان) امری است قلبی و در آثار دینی از ایمان انسان با تعابیری نظیر: «چیزی در قلب»(5)، «تسلیم قلبی»(6)، «عَقدٌ فِی القَلب وَ بِالقَلب»(7)، «تَصْدِیقٌ بِالقَلْب»(8)، «مَا اسْتَقَرَّ فِی القَلْب»(9)، «ما خَلُصَ فِی القَلْب»(10)، «أیمانٌ بِالقَلْب وَ