امدادهای غیبی صفحه 42

توکل بر خداوند

توکل بر خداوند

توکل یعنی «گزینش و پذیرش وکیل» و وکیل کسی است که از سوی موکّل خود تدبیر و سرپرستی کاری را بر عهده می گیرد. هرکس که در کاری کارشناس نیست یا توان انجام دادن آن را ندارد، وکیل می گیرد و چون انسان بدون آگاهی و قدرتی که خداوند به او می بخشد، هیچ شناخت و توانی ندارد، پس باید بر مبدأیی که آگاه و توانا است تکیه کند. پس توکل آن است که انسان در همه کارها، خود را نادان و ناتوان بداند و کار خود را به خدای علیم و قدیر واگذارد. البته نه به این معنی که کارش را به خود یا علت های دیگر نسبت ندهد، بلکه باید خداوند را سبب اصیل و سبب ساز هرکاری بداند؛ زیرا هیچ سببی در تأثیر خود مستقل نیست و تنها به اندازه ای که خداوند به آن سببیّت بخشیده، قدرت تأثیر دارد.

خدای سبحان بهترین وکیل انسان است؛ زیرا تنها او سبب شکست ناپذیر است و هرچه اراده کند آگاهانه و با قدرت می تواند آن را به انجام رساند. و هیچ چیز نمی تواند مانع نفوذ اراده ی او گردد و او را از رسیدن به مرادش باز دارد؛ چون همه ی اسباب و علت ها به او می انجامد.

قرآن می فرماید: توکل کننده محبوب خداست و چون محبّ هیچ گاه محبوب خود را رها نمی کند، بنابراین ذات اقدس خداوند هیچ گاه توکل کنندگان را به خودشان وا نمی گذارد و امور آن ها را کفایت می کند.

و هرکس که بر خداوند توکل کند، پس او کفایت می کند.(1)

درباره ی جنگ احد در قرآن آمده است:

رزمندگان اسلام مجروح بودند و نیرو و توانشان نیز کم بود، گروهی فرار کرده و گروهی نیز کشته شده بودند، ولی چون بر خدا توکل کردند، بر اثر امداد غیبی، زمینه ای فراهم شد تا آسیب نبینند و با سرفرازی برگردند و کافران را نیز به هراس اندازند.(2)