امدادهای غیبی صفحه 59

اعتقاد که انبیا و امامان به اجازه ی خدا می توانند در پدیده های عالم تصرف کنند، شرک است. به اعتقاد شیعه انبیا و امامان با این که می توانند در پدیده های عالم تصرف کنند، ولی نسبتشان به خداوند جز «آفریده بودن» و «چیزی نبودن» نیست. این یک نظام فلسفی دقیق و شگفت است که از امامان علیه السلام گرفته شده است.

با این که از نظر توحیدی وجود وسایط و نسبت دادن تدبیر امور به غیر خداوند با اذن او به گونه ای که مدبّران و مجریان اوامر و اراده ی پروردگارند، مانعی ندارد، در عین حال: اولاً _ ادب اسلامی اقتضا می کند که خلق و رزق و احیا و امات و امثال این ها را به غیر خدا نسبت ندهیم؛ زیرا قرآن می کوشد تا ما از اسباب عبور کنیم و به منبع اصلی دست یابیم و توجه مان به کارگزار کلی جهان باشد که این وسایط نیز آفریده و مجری امر او می باشند.

ثانیا _ نظام عالم از نظر وسایط، نظام خاصّی است که خداوند آفریده است و هرگز بشر در سیر تکاملی خود، جانشین هیچ یک از وسایط فیض نمی گردد، بلکه خود فیض را از همان وسایط می گیرد؛ یعنی فرشته به او وحی می کند و فرشته مأمور حفظ و مأمور قبض روح او می گردد در عین این که ممکن است مقام قرب و سعه ی وجود آن انسان از آن فرشته احیانا بالاتر و بیش تر باشد.(1)

گاهی انبیا از امدادهای غیبی کمک نمی گیرند

گاهی انبیا از امدادهای غیبی کمک نمی گیرند

گفتیم که انبیا و امامان می توانند با اجازه ی خدا در دستگاه جهان، تصرف کنند:

باید توجه کرد این قدرت قدرتی نیست که به اصطلاح دل بخواه و تابع میل خود آن ها باشد. اساسا انسانی که محکوم هوس ها و میل های خودسر است، از چنین کرامت هایی محروم است. انسانی که تا آن حدّ پاک باشد، اراده اش از مبادی و مقدماتی که اراده ی ما را منبعث می کند، هرگز منبعث نمی شود. انبعاث اراده اش با تحریکی درونی