امدادهای غیبی صفحه 66

جدا است. ممکن است انسان به جایی رسد که ره توشه اش، تنها توکل بر خداوند باشد و هرگز به سبب های عادی اعتنا و اعتماد نداشته باشد که این امر ویژه ی خاصّان و مقرّبان درگاه الهی است. علی علیه السلام در برخی جنگ ها بدون زره به میدان می رفتند و یا برخی شب ها به تنهایی به گشت زنی می پرداختند و هنگامی که قنبر _ غلام آن حضرت _ سرّ آن را پرسید، فرمودند: «این در نتیجه ی یقین است».

از امام صادق علیه السلام نقل است که قنبر امام علی علیه السلام را بسیار دوست داشت و وقتی امام از خانه خارج می شدند، پشت سر ایشان شمشیری برداشته، و خارج می شد. روزی حضرت متوجه او شد و فرمود: قنبر تو را چه شده است؟!

_ آمده ام تا نگهبان شما باشم.

_ آیا می خواهی از اهل آسمان مرا حفظ کنی، یا از اهل زمین.

_ از اهل زمین.

_ همانا اهل زمین قادر نیستند آسیبی به من برسانند، مگر به اذن خداوند، پس بازگرد.

و او بازگشت.

گاهی انسان در اثر یقین چنان توکلی می یابد که منطق او «انّ معی ربّی سیهدین»؛ همانا همراه من پروردگارم است که هدایت می کند» می شود، ولی گاهی در حال عادی به سر می برد و باید هم توکل کند و هم از اسباب در جای خود استفاده کند».(1)

تسامح در نقل امدادهای غیبی

تسامح در نقل امدادهای غیبی

یادآوری امدادهای غیبی در زندگی دیگران، از عوامل تقویت باور عمومی جامعه به امدادهای غیبی است. ولی آفتی بزرگ در نقل آن ها هست که اگر توجه کافی به آن نشود، موجب کج اندیشی های بسیاری می گردد. متأسفانه امروزه امدادهای غیبی و کرامت های عالمان به صورت عادی در مجلس ها و کتاب ها نقل می شود، بدون این که