بیم و امید (خوف و رجاء) از منظر امام خمینی رحمه الله صفحه 1

چکیده

خدای کریم زمانی که انسان را آفرید، آن هم آفرینش بالاتر از دیگر موجودات، او را در این میان همچون نگینی درخشان از موقعیتی ویژه برخوردار کرد که دیگر موجودات از آن بی بهره اند و نعمت هایی به وی عطا فرمود تا با آنها مراتب انسانیت را در نوردد و همچنان گوی سبقت از دیگر موجودات ربوده و تا همیشه سلسله دار مخلوقات باقی بماند. از میان بی شمار نعمتی که خالق هستی سرآمدترین مخلوقش را به آن تجهیز نمود بیم و امیداست و تا زمانی که انسان در فاصله این دو باشد و حد نگه دارد، از مسیر کمالش منحرف نخواهد شد و روز به روز به اوج خود، در خواهد رسید ولی اگر در جای خودشان استفاده نشوند انسان را به ورطه هلاکت می افکند. پس در آن صورت است که شکوفه های کمال تبدیل به خار ذلّت و گمراهی می گردد و این انحراف سرآغاز بیماری های صعب العلاج می گردد که اگر مداوا نشود، سرانجام مرگ ارزش های انسانی را به بار می آورد.

و به طور کلی حکمت ارسال دین، این است که به این نعمت های