جلوه های رحمت الهی صفحه 139

« إِلٰهِی مَنْ ذَا الَّذِی ذاقَ حَلاوَهَ مَحَبَّتِکَ فَرامَ مِنْکَ بَدَلاً وَ مَنْ ذَا الَّذِی أَنِسَ بِقُرْبِکَ فَابْتَغَیٰ عَنْکَ حِوَلاً . . . یَا مُنَیٰ قُلُوبِ الْمُشْتَاقِینَ، وَ یَا غَایَهَ آمَالِ الْمُحِبِّینَ، أَسْأَلُکَ حُبَّکَ، وَ حُبَّ مَنْ یُحِبُّکَ، وَ حُبَّ کُلِّ عَمَلٍ یُوصِلُنِی إِلَیٰ قُرْبِکَ » (1) .

معبودا ! کیست آنکه شیرنی محبت و عشقت را چشید و پس از آن دیگری را به جای تو برگزید ؟ و کیست آنکه با مقام قرب تو انس یافت پس مایل به روی تافتن از تو شد ؟ ای آرمان دل مشتاقان ! ای نهایت آرزوی عاشقان ! محبتت را و محبت دوستانت را از تو درخواست دارم و نیز دوستی هر کاری که مرا به میدان قرب تو میرساند . دلم عشق تو را کاشانه باشد

2 . سبب قرب

اشاره

پرستش خالصانه و عبادت عاشقانه سبب تقرب عبد به مولاست ، بدیهی است منظور از قرب ، قرب معنوی است نه مکانی زیرا اولاً حضرت او جسم نیست تا جا و مکان بخواهد ، او خالق جهان ماد و اجسام و زمین و زمان است و ثانیاً به همه جا و به هر چیز احاطه و سلطه دارد و او مالک و فرمانروای هستی و همه هستی با همه شؤونش مملوک اوست .