جلوه های رحمت الهی صفحه 46

ای خدایی که به من اذن و اجازه دعا و سخن گفتن با خود را داده ای .

اگر حضرت او اجازه مناجات به درگاهش را نمی داد چه کسی جرأت و قدرت دعا و سخن گفتن داشت ؟

« أَیْنَ التُّراب وَ رَبُّ الأَرْباب (1) ؟ » .

انسان خاکی کجا و پروردگار همه فرمانروایان کجا ؟ !

و نیز آن حضرت به محبوب ازل و ابد عرض می کند :

« إلهی ! تَصاغَرَ عِنْدَ تَعاظُمِ آلائِکَ شُکری وَ تضاءَلَ فی جَنْبِ إکرٰامِکَ إیّایَ ثَنایَ وَ نَشرِی » (2) .

معبودا ! در برابر بزرگی نعمت هایت سپاسم اندک و کوچک می نماید و ستایش و گزارشم در برابر آن همه اکرام و احترامی که بر من نهادی کم و ناچیز است .

در هر صورت کرامت و ارزش کامل و حقیقی انسان هنگامی تحقق می یابد که دعوت حضرت حق را اجابت کند و به تکالیف و مسؤولیت های شرعی و انسانی اش عمل نماید و در برابر دعوت شیطان و حزب او ، به ویژه در این عصر پر از فساد و فتنه و آشوب « نه » بگوید و به سینه نامحرم دست ردّ بزند .