عبد صالح (باب الحوائج إلی الله حضرت قمربنی هاشم اباالفضل العبّاس) صفحه 106

1- بحارالأنوار، ج10/210.

إنّی صبور شاکر للملتقی

و لا أخاف طارقاً إن طرقا

بل أضرب الهام و أفری المفرقا

إنّی أنا العبّاس صعب باللقا

و وارد شریعه ی فرات شد، و اصحاب را وارد شریعه نمود، و کفی زیر آب کرد، و چون نزدیک دهان برد ناگهان به یاد عطش برادر و اهل بیت او افتاد و آب را روی آب ریخت و فرمود:

«والله لا أذوق الماء و سیّدی الحسین عطشان» و سپس مشک خودرا آب نمود وبه طرف خیمه ها حرکت کرد و این اشعار را خواند:

یا نفس من بعد الحسین هونی

فبعده لا کنتِ أن تکونی

هذا حسین شارب المنون

و تشربین باردَ المعین

هیهات ما هذا فعال دینی

و لا فعال الصادق الیقین

و همِّ او رساندن آب به خیمه ها بود تا دست راست او را قطع کردند و فرمود:

و الله إن قطعتموا یمینی

إنّی أحامی أبداً عن دینی...(1)

انگیزه ی فداکاری حضرت اباالفضل از برادر خود (علیهما السلام)

همه ی مورّخین همانگونه که گذشت نوشته اند: حضرت اباالفضل(علیه السلام) هر گاه بر اسبِ تنومندی سوار می شد، پاهای او به زمین می کشید، و اگر پاهای خود را در رکاب قرار می داد، سرِزانوهای او از سرِ اسب می گذشت، او مردی قوی القوائم و دارای بازوهای خشن و قویّ و نیرومند بود، او آستین های عربی را بالا می زد و شجاعان عرب را به زمین می افکند، و کسی را مقابل او قدرت مقابله نبود.

ابن ابی الحدید درباره ی پدرش امیرالمؤمنین(علیه السلام) می نویسد: