عبد صالح (باب الحوائج إلی الله حضرت قمربنی هاشم اباالفضل العبّاس) صفحه 107

1- مقتل ابی مخنف، ص18.

علی(علیه السلام) با کسی کشتی نمی گرفت، مگر آن که او را بر زمین می افکند، فرزند او عبّاس نیز فرزند آن شیرمرد بود، و چون بر اسب های نیرومند سوار می شد، از سواره های عرب یک سرو گردن بلندتر بود، و با هر کس مصاف می داد، کمتر دیده می شد، کسی از دست او سالم به در رود.

سپس گوید: عباس بازوی کسی را نمی گرفت، مگر آن که نفسش به شماره می افتاد، او سنگ های بزرگ و سنگین را بلند می کرد، و همان گونه که پدرش آیت کبرای الهی بود، او نیز دارای قدرت عجیبی بود. عباس(علیه السلام) هنگامی که شمشیر می کشید، از قدرت بازوی او، مرد و مرکب به هم دوخته می شدند، و گاهی رقیب خود را دو نیم می کرد، و سپرهای فولادین را می شکافت، و اگر بر کمر دشمن می زد، او را دو قسمت می نمود، و اگر بر فرق او می زد، شمشیر او تا کمر فرو می رفت.

از این رو امام حسین(علیه السلام) هنگامی که بالای سر عباس(علیه السلام) آمد فرمود: ای برادر! چشم هایی که تا دیشب از خوف تو به خواب نمی رفت، امشب به خواب خواهد رفت، و چشم هایی که تا دیشب به خواب راحت می رفت ( و هراسی از دشمن نداشت) امشب (از ترس دشمن) به خواب نخواهد رفت» کنایه از این که با نبودن تو اهل بیت من از ترس دشمن آرامش و استراحت نخواهند داشت!!(1)

مؤلّف گوید: شجاعت، خصلت بین ترس و بی باکی یعنی بین جبن و تهوّر است، اگر همراه ارادیِ قوی نباشد، ارزش ستودنی ندارد، از این رو امیرالمؤمنین(علیه السلام) که شجاع ترین مردم بود، می فرماید:

«أشجع الناس من غلب هواه» یعنی، شجاع ترین مردم کسی است که بر هوای نفسانی و خواسته های دل خود غالب باشد، و در دعای کمیل می فرماید: «قوّ علی خدمتک جوارحی واشدد علی العزیمه جوانحی» یعنی نیروی بدن و اراده ی مرا قوی کن تا در خدمت تو باشم، و حضرت اباالفضل علیه السلام مانند پدر خود دارای نیروی بدن و اراده ی قوی بود، و هدف او از این نیرومندی خدمت به دین خدا بود، لذا مانند پدر خود در مقابل فقرا و مستمندان و بی پناهان خاشع و افتاده و اهل حمایت از ستمدیدگان و بی پناهان بود ودر مقابل دشمن شجاع و نیرومند بود .

کمتر از حضرت اباالفضل(علیه السلام) سخن به میان آمده

همان گونه که گذشت بیان شخصیّت حضرت اباالفضل(علیه السلام) فوق فهم و احاطه ی امثال نویسنده است، و تنها معصومین(علیهم السلام) و کسانی مانند حضرت زینب(علیهاالسلام) معرفت داشته اند، و علّت این که کمتر در روایات به شخصیت او اشاره شده، و تنها امام صادق(علیه السلام) در زیارت نامه ی او به مقام بلند او اشاره نموده ، این است که در زمان امامان، مانند پدر خود امیرالمؤمنین و