عبد صالح (باب الحوائج إلی الله حضرت قمربنی هاشم اباالفضل العبّاس) صفحه 114

1- العباس بن علی(علیهماالسلام)، ص183 182.

2- نساء/93.

3- وسائل، ج29/12ح8.

مؤلّف گوید: برای روشن شدن این مسأله باید به روایات مربوط به حرمت مؤمن و آزار و اذیّت به او مراجعه شود، وخداوند در قرآن درباره ی آزار و اذیّت به مؤمنین می فرماید:

«وَ الَّذِینَ یُؤْذُونَ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِناتِ بِغَیْرِ مَا اکْتَسَبُوا فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتاناً وَ إِثْماً مُبِینا»(1)

یعنی، آنان که مردان و زنان باایمان را به خاطر کاری که انجام نداده اند، آزار می دهند بار بهتان و گناه آشکاری را به دوش کشیده اند.

آیه فوق و اخبار و آنچه در تاریخ آمده است را مخالفین ما از اهل تسنّن دیده و نقل کرده اند، و این حجتی است بر علیه آنان، چرا که مسبّبین و آمرین این کشتارها و خباثت ها، غاصبین خلافت بوده اند، و خداوند برای اتمام حجّت، حقّ را به زبان آنان جاری نموده است، و زیارت عاشورا گویای همین معناست.

مؤلّف گوید: از برخی از دوستان مورد اعتماد شنیدم که می فرمود: دو نفر ازدوستان اهل بیت(علیهم السلام) در آن زمان که هنوز بقعه و بارگاهی برای شهدای کربلا ساخته نشده بود، برای زیارت به صورت پنهانی به کربلا می روند و خیمه کوچکی در کنار فرات برپا می کنند، تا شب را در آن خیمه به سر ببرند، در این هنگام مرد عربی بر آنان وارد می شود و درخواست می کند که آن شب را با آنان باشد، و آنان درآن شب مشغول به بیان تاریخ کربلا و سرنوشت قاتلین فرزندان پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلّم) می شوند و یکی از آن دو نفر می گوید: «حقّاً همه ی قاتلین امام حسین و فرزندان و اصحاب او، به کیفر خود در دنیا رسیدند» ناگهان آن مرد غریب می گوید: این چه سخنان دروغ و خلاف واقعی است که شما می گویید؟! و سپس می گوید:

«من یکی از آنان بودم و هنوز صحیح و سالم مانده ام» در این هنگام فتیله ی چراغ نفتی وسط خیمه آتش می گیرد، و آن مرد عرب دست خودرا به طرف آن چراغ نفتی می برد تا آن را اصلاح نماید، ناگهان دست او آتش می گیرد و خاوموش نمی شود، تا این که همه ی بدن او آتش می گیرد و خود را در شط فرات می اندازد، و باز آتش او را رها نمی کند، و چون زیر آب می رود آتش روی آب می ماند و چون سر از آب بیرو می آورد باز آتش او را احاطه می کند، و این ادامه می یابد، تا او هلاک می شود.

اشعار عربی درباره ی شهادت حضرت اباالفضل(علیه السلام)

مرحوم آیت الله بزرگ و فقیه و مرثیه سرای معصومین(علیهم السلام)شیخ محمّدحسین اصفهانی در کتاب «الأنوار القدسیّه» گوید:

أبو الاباء وابن بجده اللقا