عبد صالح (باب الحوائج إلی الله حضرت قمربنی هاشم اباالفضل العبّاس) صفحه 2

1- العمده لإبن بطریق ص54، بحارالأنوار ج7/221، عن الصدوق فی فضائل الشیعه.

درس هایی از کربلای امام حسین(علیه السلام)

یاد آوری می شود که شخصیّت حضرت ابا لفضل علیه السلام آمیخته ی به حادثه ی کربلا می باشد و فضائل او بیشتر در آن حادثه آشکار شده است ،گرچه در زیارتنا مه ی او نیز که از امام صادق علیه السلام منقول است فراز هایی وجود دارد که شخصیّت او را آشکار می نماید از این رو ما فضائل آن حصرت را از این دو منبع جستجو می کنیم ،آری ، حادثه ی کربلا درس های فراوانی دارد که ما به برخی از آن ها اشاره می کنیم،

وباید گفت: حادثه ی کربلا یک مکتب و مدرسه ی عالی اعتقادی، اخلاقی، سیاسی، عاطفی و تربیتی است و برای همه ی انسان ها در طول تاریخ سازنده بوده و خواهد بود و نباید به ساده گی از آن گذشت، و خلاصه این که حادثه کربلا ابتلا و امتحانی بوده برای گروهی، و سعادت و خوشبختی بوده برای گروه دیگری، و ما درس های بزرگی می توانیم از کربلا بگیریم :

1- حادثه ی کربلا امتحان بزرگ این امّت بوده، و این امتحان پس از رحلت پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلّم) بلکه از روز غدیر شروع شده، و به حادثه ی کربلا ختم نشده، و تا ظهور حضرت بقیهالله(عجّل الله فرجه الشریف) ادامه خواهد داشت، البتّه دوران سخت و خونین آن در کربلا انجام گرفته است، و کربلا بعد از غدیر، حجّت را بر مردم تمام کرده، و حق و باطل برای هر کسی آشکار گردیده، و طیّب وخبیث و صالح و طالح و مؤمن و کافر و ... روشن شده است، و در یک جمله حادثه ی کربلا برای مخالفین ما هیچ جای توجیهی ندارد، همان گونه که موضع گیری های حضرت زهرا(علیهاالسلام) نیز برای اثبات حقانیّت امیرالمؤمنین(علیه السلام) قابل توجیه نیست.

2- دشمنی منافقین، و کسانی که اهل دنیا بودند، و به امام زمان خود معرفت نداشتند، و اطاعت او را بر خود واجب نمی دانستند، و حکم طاغوت را بر حکم امام و ولیّ خدا مقدّم می کردند، و به خاطر دنیا راضی شدند با فرزند پیامبر خود (صلی الله علیه و آله و سلّم) جنگ کنند و .... در کربلا آشکار گردید، و مؤمن از کافر، و منافق از صادق، و وفادار از بی وفا، و متعهّد از عهدشکن، و سخت دل از رحیم و .... در کربلا روشن شد، و هیچ بهانه ای برای احدی باقی نماند.

3- آیا مزد رسالت پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم)که خداوند به او فرمود: « قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبی»(1)

این بود که فرزند او را دعوت کنند، و بگویند: ما امام می خواهیم، و با نماینده ی او بیعت نمایند، و چون او با اهل و عیال و فرزندان و اصحاب خود به طرف آنان می آید، با شمشیرها و نیزه ها به استقبال او بروند، و آنان را قتل عام کنند، و همه را با لب تشنه بکشند، و حتی به شیرخواره ی تشنه ی او رحم نکنند؟!!

4- آیا مردم کوفه امیدی به شفاعت پیامبر خود دارند؟ هرگز چنین امیدی نباید داشته باشند، بلکه باید بدانند که عذاب الیم و شدید دوزخ در انتظار آنان است، و راهی برای توبه ی آنان نیست، همان گونه که دست غیبی به دار راهب نوشت:

أترجو أمۀ قتلت حسیناً

شفاعهَ جَدِّه یوم الحساب؟!

فلا والله لیس لهم شفیع