عبد صالح (باب الحوائج إلی الله حضرت قمربنی هاشم اباالفضل العبّاس) صفحه 46

1- بحارالأنوار، ج53/303.

2- بحارالأنوار، ج44/287.

3- کامل الزیارات، ص116، بحارالأنوار، ج27/14.

4- حارالأنوار، ج98/76.

امیرالمؤمنین(علیه السلام) به رسول خدا(صلی الله علیه و اله و سلّم) بوده، و در مواسات و ایثار و یاری و ... همانند پدر خود بوده است و در این مسأله تردیدی وجود ندارد.

و یکی از نشانه های آن این است که او با لب تشنه وارد فرات شد، و چون به یاد تشنگی برادر خود افتاد فرمود: «والله لاأذوق الماء و سیّدی الحسین عطشانا» و سپس رَجَز خواند و فرمود:

یا نفس من بعد الحسین هونی

و بعده لا کنتِ أن تکونی

هذا حسینٌ وارد المنون

و تشربین بارد المعین

والله ما هذا فعال دینی

و لا فعال صادق الیقین!...

بیعت و اطاعت از امام(علیه السلام)

بیعت در لغت به معنای دست در دست دیگری گذاردن برای قطعی شدن و انجام معامله است، و به تعبیر دیگر بیعت، دست دادن برای ایجاب بیع و یا اطاعت از دیگری است، و «تبایعوا علی الأمرو «أصفقوا علیه» و «بایعه علیه مبایعهً» یعنی عاهده، و فی الحدیث: «ألا تبایعونی علی الأسلام؟» و جمیع عبارات فوق به معنای معاقده و معاهده است.(1)

وبیعت در اصطلاح شرع مقدّس: علامت معاهده در اطاعت از پیامبر و امام(علیهماالسلام) است، و حکم آن، وجوب وفا به عهد و یمانی است که با پیامبر و یا امام(علیهماالسلام) نموده است، و آن از عقود لازمه و شکستن آن حرام و از گناهان بزرگ است، و قرآن درباره ی آن می فرماید:

«إِنَّ الَّذِینَ یُبایِعُونَکَ إِنَّما یُبایِعُونَ اللَّهَ یَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَیْدِیهِمْ فَمَنْ نَکَثَ فَإِنَّما یَنْکُثُ عَلی نَفْسِهِ وَ مَنْ أَوْفی بِما عاهَدَ عَلَیْهُ اللَّهَ فَسَیُؤْتِیهِ أَجْراً عَظِیماً »(2)

یعنی، کسانی که با تو بیعت می کنند (در حقیقت) تنها با خدا بیعت می نمایند، و دست خدا بالای دست آنهاست پس هر کس پیمان شکنی کند، تنها به زیان خود پیمان شکنی کرده است و کسی که نسبت به عهدی که با خدا بسته وفا وفا دار باشد ، بزودی پاداش عظیمی خداوند به او خواهد داد.

و نیز می فرماید:

«وَ أَوْفُوا بِعَهْدِ اللَّهِ إِذا عاهَدْتُمْ وَ لا تَنْقُضُوا الْأَیْمانَ بَعْدَ تَوْکِیدِها وَ قَدْ جَعَلْتُمُ اللَّهَ عَلَیْکُمْ کَفِیلاً إِنَّ اللَّهَ یَعْلَمُ ما تَفْعَلُونَ»(3)