عبد صالح (باب الحوائج إلی الله حضرت قمربنی هاشم اباالفضل العبّاس) صفحه 54

1- مجمع البیان، ج2/446.

2- کامل الزیارات، ص257ح1.

3- مزار کبیر، ص391.

4- انعام /36.

5- مطففین/14.

«فَلا وَ رَبِّکَ لا یُؤْمِنُونَ حَتَّی یُحَکِّمُوکَ فِیما شَجَرَ بَیْنَهُمْ ثُمَّ لا یَجِدُوا فِی أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمَّا قَضَیْتَ وَ یُسَلِّمُوا تَسْلِیما»(1)

یعنی، به پروردگارت سوگند که آنها مؤمن نخواهند بود، مگر این که در اختلافات خود، تو را به داوری به طلبند و سپس از داوری تو، در دل خود احساس ناراحتی نکنند و کاملا تسلیم تو باشند.

و نیز می فرماید:

«یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اسْتَجِیبُوا لِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذا دَعاکُمْ لِما یُحْیِیکُمْ وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ یَحُولُ بَیْنَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِهِ وَ أَنَّهُ إِلَیْهِ تُحْشَرُونَ»

یعنی، ای کسانی که ایمان آورده اید! دعوت خدا و پیامبر را اجابت کنید، هنگامی که شما را به سوی چیزی می خواند، که به شما حیات می بخشد! و بدانید خداوند میان انسان و قلب او حایل می شود، و همه ی شما (در قیامت) نزد او باز می گر د ید!

در کافی از ابی الربیع شامی از امام صادق(علیه السلام) نقل شده که می فرماید: آیه فوق درباره ی ولایت امیرالمؤمنین(علیه السلام) نازل شده است.

و از این سخن ظاهر می شود، که هر کس ولایت علی(علیه السلام) را پذیرفته، قلب او روشن و پاک و نورانی بوده، و هر کس نپذیرفته، کوردل و دارای قلب ناپاک و سیاه بوده است، حضرت اباالفضل(علیه السلام) در دامن چنین پدری پرورش یافته است، و چگونه امکان دارد که از دیگران اطاعت کند، گرچه وعده ی نجات و اماننامه به او بدهند!!

او در پاسخ شمر ملعون که گفت: «ای فرزندان خواهران من، شما خود را به کشتن ندهید و از حسین بن علی جدا شوید، من برای شما از عبیدالله اماننامه گرفته ام». فرمود:

لعنت خدا بر تو و اماننامه ی تو، آیا ما، در امان باشیم، و فرزند فاطمه(علیهاالسلام) امانی نداشته باشد؟!! و در شب عاشورا که امام(علیه السلام) به اصحاب و عزیزان خود فرمود: « من بیعت خود را از شما برداشتم و شما را مشکلی نیست که از تاریکی شب استفاده کنید، و دست یکدیگر را بگیرید و از اطراف من متفرّق شوید» گریه گلوی حضرت اباالفضل(علیه السلام) را گرفت و قبل از دیگران در پاسخ برادر خود عرضه داشت: چگونه امکان دارد که ما از شما جدا شویم...

خیرخواهی ونصیحت و اخلاص حضرت ابا الفضل (علیه السلام)

نَصحَت در لغت، به معنای خلوص و صداقت است، و «نُصح» نقیض غشّ است، و نَصَحَه نَصحاً و نَصیحهً و نَصاحهً و نَصوحاً، ای أخلص و صَدَقَ، و الإسم: النصیحه.

و نصح بیشتر با لام متعدّی می شود مانند « أنصح لکم».

امام صادق(علیه السلام) در فرازی از زیارت عموی خود حضرت اباالفضل(علیه السلام) می فرماید:

«أشهد لک بالتسلیم و النصیحه لخلف النبیّ المرسل و السبط المنتجب ... »(2)