عبد صالح (باب الحوائج إلی الله حضرت قمربنی هاشم اباالفضل العبّاس) صفحه 64

1- غررالحکم، 763.

یا نفس من بعد الحسین هونی

و بعده لا کنتِ أن تکونی

هذا حسین وارد المنون

وتشربین بارد المعین

والله ما هذا فعال دینی

و لا فعال الصادق الیقین

مؤلّف گوید: آنچه ما می گوییم الفاظ و نوشتاری بیش نیست، و ما به آسانی از آن می گذریم و اگر مراحل عملی آن را لمس کنیم، حوادث یاد شده را درک می کنیم و می فهمیم که هر کس طاقت تحمّل وصبر بر چنین مصائب بزرگی را ندارد از این رو به نظر نویسنده مقام شهدای کربلا بالاتر از شهدای جنگ بدر و احد و احزاب و غیره بوده است، چرا که اوّلاً آنان تشنه نبودند، و ثانیاً امید پیروزی داشتند، و لکن عزیزان و اصحاب سیّدالشهداء(علیه السلام) همگی می دانستند که کشته خواهند شد، و آنان لب تشنه کشته شدند.

از این رو امام حسین(علیه السلام) فرمود: من اهل بیتی و اصحابی بهتر از اهل بیت و اصحاب خود نمی دانم.

و در بین شهدای کربلا بعد از امام حسین(علیه السبلام) کسی افضل از حضرت اباالفضل نبود، چرا که صبر او بیش از دیگران بود.

شجاعت حضرت اباالفضل(علیه السلام)

شجاعت و عباس به یک معناست و عبّاس نفس شجاعت است، چرا که عباس از صفات شیر است هنگامی که صورت درهم می کشد و مُعبَّس می شود و عَبَس از عبوس گرفته شده است .(1)

و از الطاف الهیّه بوده که حضرت عباس(علیه السلام) سردار کربلا و یاور امام حسین(علیه السلام) باشد، و این را امیرالمؤمنین(علیه السلام) پیش بینی نموده بود که بعد از حضرت زهرا(علیهاالسلام) همسری از خانواده های شجاع عرب انتخاب نمود تا فرزند شجاعی از او بیاورد، و یاور فرزند خود امام حسین(علیه السلام) در کربلا باشد، و هنگامی که او به دنیا آمد امیرالمؤمنین(علیه السلام) چون می دانست او مرد شجاعی است، او را عبّاس نامید، از این رو شجاعان عرب از او می ترسیدند، و با او روبرو نمی شدند، و شاعر عرب می گوید:

عَبَست وجوه القوم خوف الموت

والعبّاس فیهم ضاحک متبسّم(2)