عبد صالح (باب الحوائج إلی الله حضرت قمربنی هاشم اباالفضل العبّاس) صفحه 67

1- ملحمه اهل البت، ج3/329.

2- ملحمه اهل البیت، ج3/329.

وچون این خبر به امام حسین(علیه السلام) و اطفال و اهل بیت او رسید، صدای اطفال به العطش، العطش بلند گردید و چاره ای جز توسّل به قدرت و هجوم به دشمن نبود، و گرنه حضرت اباالفضل(علیه السلام) مأمور به جنگ نبود، بلکه همّت او سقّایی و خاموش کردن صدای العطش اطفال بود، و گرنه کسی قدرت مقابله ی با او را نداشت همان گونه که شجاعان از مشرکین و اهل کتاب حتی عمروبن عبدوَدّ قدرت مقابله ی با پدر او امیرالمؤمنین(علیه السلام) را نداشتند، و از شمشیر او هراس می کردند، چرا که او علاوه بر قدرت و شجاعت، ایمانی قوی تر از دیگران داشت، و در قدرت ایمانی نیز کسی جز رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) قوی تراز او نبود، گرچه از نظر رأفت و رحمت نیز قوی تر از دیگران بود، و فرزندان او نیز همین گونه بودند، و این را جمع بین اضداد می گویند، چنان که خداوند می فرماید:

« ... أَشِدَّاءُ عَلَی الْکُفَّارِ رُحَماءُ بَیْنَهُم ...»(1)

یعنی، بندگان شایسته ی خداوند در مقابل کفّار سخت کوش و قوی می باشند ، و در مقابل مؤمنان رؤوف و مهربانند.

رحمت و رأفت حضرت اباالفضل(علیه السلام)

صاحب کتاب « العبد الصالح» گوید:

شخصیّت حضرت عباس بن علی(علیهماالسلام) به قدری با عظمت است که عقول مردم عاجز از فهم آن است، و در بین بزرگان [ از امام زادگان بعد از معصومین(علیهم السلام)] نظیری برای او نیست، چرا که او [همانند پدر خود] از جهت صفات باطنی، جمع بین اضداد نموده است، از سویی او یک فقیه و دانشمند بی نظیری است که در کلاس خاندان نبوّت مانند پدر و برادران خود (علیهم السلام) تربیت شده، و خود را خادم کوچکی برای برادر خود امام حسین(علیه السلام) و خواهر خود زینب کبرا (علیهاالسلام) می داند و می خواهد خویش را در خدمت گذاری فدای آنان کند.

از این رو به خود می گوید:

یا نفس من بعد الحسین هونی

و بعده لا کنتِ أن تکونی

و با لب تشنه از فرات خارج می شود و می گوید:

هذا حسین وارد المنونِ

و تشربین بارد المعین؟

و فداکاری و ایثار را شیوه ی دین خود می داند و با جگر تشنه آب نمی نوشد و می گوید:

والله ما هذا فعال دینی

و لا فعال صادق الیقین

او طاقت ندارد که صدای ناله ی «العطش العطش» فرزندان برادر خود را بشنود، از این رو به برادر خود می گوید: «با دیدن وضع اطفال تشنه، زنده ماندن برای من سخت و ناگوار شده،» و به این وسیله از امام