عبد صالح (باب الحوائج إلی الله حضرت قمربنی هاشم اباالفضل العبّاس) صفحه 68

1- فتح/29.

خود اجازه ی سقائی می گیرد، و در این راه به شهادت می رسد، و مدال دیگری را غیر از مقام شهادت دریافت می کند، و معروف به «ساقی العطاشا» می گردد، که اکنون این لقب بالای یکی از درب های صحن مطهر او مشاهده می شود. او قبل از عاشورا نیز بارها برای اهل خیام آب آورده بود، از این رو اطفال او را سقّا می نامیدند، و تمام همّ او قبل از شهادت این بود که برای زن ها و اطفال آبی فراهم نماید، و چون او را در نوبت آخر محاصره نمودند، و دست های او را قطع کردند، باز همّت می کرد مشک آب را به طرف خیمه ها ببرد، و خود را بر روی مشک قرار داده بود که آسیبی به آن نرسد، تا این که عمرسعد دستور داد مشک را هدف تیرها قرار بدهند، و چون آب ها روی زمین ریخت، همراه آن جان اباالفضل نیز مانند قطره های آب از بدن او خارج شد، و امید او قطع گردید، و در چنین وقتی عمود آهنین بر سر او زدند و بر زمین افتاد و برادر خود را صدا زد و امام(علیه السلام) با سرعت به بالین او آمد و فرمود:

«اَلآن اِنکسر ظهری [و انقطع رجائی] و قلّت حیلتی»(1)

یعنی، اکنون با کشته شدن تو، پشت من شکست [ و امیدم قطع شد] و راه چاره ام کم ومسدود شد!!

استجابت دعا تحت قبّه ی حضرت ابا الفضل(علیه السلام)

امام صادق(علیه السلام) در زیارت عموی خود حضرت اباالفضل می فرماید:

«الّلهم إنّی تعرّضت لزیاره أولیائک، رغبه فی ثوابک ورجاء لمغفرتک ، وجزیل إحسانک ، فأسئلک أن تصلی علی محمد وآله الطاهرین ، وأن تجعل رزقی بهم دارّاً، وعیشی بهم قارّاً ، وزیارتی بهم مقبوله، و حیاتی بهم طیبه، وأدرجنی إدراج المکرمین ، واجعلنی ممّن ینقلب من زیاره مشاهد أحبّائک مفلحاً منجحاً، قد استوجب غفران الذنوب ، وستر العیوب ، وکشف الکروب إنّک أهل التقوی وأهل المغفره ...»

واز این جملات استفاده می شود که زیارت حضرت اباالفضل(علیه السلام) و دعا و توسّل به اولیای خداوند و شهدا و صالحین، از اسباب استجابت دعا و سبب شفاعت آنان در قیامت خواهد بود، چرا که همه ی اولیای الهی دارای مقام شفاعت هستند، و هر کدام به اندازه ی مقام و درجه ای که دارند می توانند شفاعت بکنند، و حضرت عباس(علیه السلام) همه ی صفات شفاعت کنندگان را دارا می باشد، و این در حالی است که یک مؤمن عادی در قیامت حق شفاعت دارد، تا چه رسد به این شهید صدّیق که مقام او بالاتر از همه ی شهداست. و همه شهدا غبطه ی مقام اورا در قیامت می خورند.

رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) فرمود:

«و فی المؤمنین من یشفع مثلَ رَبیعه و مُضَر، و أقلّ المؤمنین شفاعهً من یشفع لثلاثین إنساناً»(2)

یعنی، در بین مومنان کسانی وجود دارند که هر کدام آنان می تواند به اندازه ی دو قبیله ی بزرگ عرب ربیعه و مضر شفاعت کند، و کم ترین مؤمنان از جهت شفاعت کسی است که می تواند ازسی نفر شفاعت نماید.