عبد صالح (باب الحوائج إلی الله حضرت قمربنی هاشم اباالفضل العبّاس) صفحه 72

1- اقبال الأعمال، ج1/173.

2- احزاب/4.

3- بحارالأنوار، ج70/25ح25.

4- جامع الأخبار، ص28.

5- جامع الأخبار، ص28.

یعنی، موسی(علیه السلام) در وادی مقدس با خدای خود مناجات نمود و گفت: خدایا من برای تو محبّت خود را خالص نمودم، و قلب خود را از توجّه به غیر تو شستشو دادم. و خداوند به او فرمود: اکنون کفش هایت را از پا درآور که تو وارد وادی مقدس هستی.

یعنی محبّت خانواده ات را از قلب خویش بیرون کن، اگر محبّت خود را نسبت به من خالص کرده ای، و قلب خویش را از محبّت غیر من شستشو بده.

امیرالمؤمنین(علیه السلام) نیز می فرماید:

« إن کنتم تحبّون الله فأخرجوا من قلوبکم حبّ الدنیا»(1)

یعنی، اگر شما خدا را دوست می دارید، باید محبّت دنیا را از دل های خود خارج کنید.

رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) نیز فرمود:

«حبّ الدنیا و حبّ الله لا یجمعان فی قلبٍ ابداً»(2)

یعنی، محبّت خدا با محبّت دنیا هرگز در یک قلب جمع نمی شود.

صاحب کتاب « العباس بن علی(علیهماالسلام)»گوید:

شایسته است که ما بگوییم: هر چه در وصف اهل البیت(علیهم السلام) و منسوبین به آنان مانند حضرت ابوطالب و حضرت ابوالفضل العبّاس و عقیله ی بنی هاشم زینب کبرا(علیهم السلام) گفته شود، حق آنان ادا نشده است، چرا که مقام آنان فوق این سخنان می باشد، و جلالت شأن آنان بالاتر از چیزهایی است، که به فکر ما می آید.

سخنان عجیبی از برخی از علمای اهل سنت

عجیب این است که علاقه مندان به غاصبین خلافت، مانند: حافظ ابراهیم، شاعر نیل، دربارۀعمربن خطاب که برای گرفتن بیعت از امیرالمؤمنین(علیه السلام) برای ابوبکر، تهدید کرد «که اگر علی از خانه خارج نشود، خانه را بر اهلش آتش می زنم.» در حالی که درآن خانه پاره ی تن پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلّم) حضرت فاطمه سیّده ی زنان عالم، و حسنین سیّداشباب اهل الجنّه وجود داشتند گوید:

و قولهٍ لعلیٍّ قالها عمر

أکرم بسامعما أعظم بملیقها

حرّقت دارک لا أبقی علیک بها