عبد صالح (باب الحوائج إلی الله حضرت قمربنی هاشم اباالفضل العبّاس) صفحه 73

1- غررالحکم، 3747.

2- نبیه الخواطر، ج2/122.

أن لم تبایع و بنت المصطفی فیها

صاحب کتاب« العباس بن علی علیهماالسلام» گوید:

باید با دقت درباره ی این شاعر و این گونه ستایش ها و ماجرای احراق باب فاطمه و علی(علیهماالسلام) فکر کنیم. و عجیب تر این است که علامه امینی در کتاب «الغدیر» گوید: ادبای مصر [و علمای اهل تسنّن نسبت به این قصیده ی مشتمل بر این دو بیت، که دلالت بر خباثت و شرارت و بی شرمی و هتّاکی عمربن خطاب می کند، می گویند: این فضیلت و شجاعت او بوده که خانه ای که در آن نفس رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) و پاره ی تن او، و فرزندان شان حسن و حسین و زینبین قرار دارند را به خاطر بیعت گرفتن از علی(علیه السلام) آتش بزند، و با توجّه به این شرارت وبی شرمی ، آنان از این شاعر و از عمربن خطاب ستایش می کنند و این جرأت و شرارت را از فضائل او می شمارند!!!

مؤلّف گوید: الحقّ این ها مصداق آیه: «... لَهُمْ قُلُوبٌ لا یَفْقَهُونَ بِها وَ لَهُمْ أَعْیُنٌ لا یُبْصِرُونَ بِها وَ لَهُمْ آذانٌ لا یَسْمَعُونَ بِها ...» هستند، و خداوند در پایان این آیه می فرماید: «أُولئِکَ کَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولئِکَ هُمُ الْغافِلُون»(1)

یعنی، آنها دلها [و عقل ها] یی دارند که با آن (اندیشه نمی کنند، و) نمی فهمند و چشمانی دارند که با آن ها نمی بینند و گوشهایی دارند که با آن نمی شنوند ، آنان همچون چهارپایانند بلکه گمراهتر! وآنان همان غافلانند (چرا که با داشتن همه گونه امکانات هدایت، باز هم گمراهند)!

مؤلف گوید : اقتضای « حبّ الشیء یُعمی و یُصمّ» همین است، فاعتبروا یا أولی الألباب.

از این رو اهل سنّت کوچک ترین اعتراضی به غاصبین خلافت، و کارپردازهای آنان ندارند، و می گویند: جناب عمر برای مصلحت اسلام و جلوگیری از اختلاف، درب خانه ی فاطمه(علیهاالسلام) را آتش زد، و آن شرارت ها را انجام داد، او می خواست تهدید بکند و گر نه قصد آزار نداشت!!!

نویسنده ازاین عالم نماها می پرسد : اگر او قصدآزار نداشت برای چه حضرت صدیقه ی طاهره علیها السلام بر او خشم ونفرین نمود واین را همه میدانند ودانشمند شماابن ابی الحدید نیز می گوید : ماتت وهی ساخطه علیهما ؟!!!

اسباب محبّت خداوند

از آیات قرآن استفاده می شود که خداوند گروهی را دوست می دارد چنان که می فرماید:

1 «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الَّذِینَ یُقاتِلُونَ فِی سَبِیلِهِ صَفًّا کَأَنَّهُمْ بُنْیانٌ مَرْصُوصٌ»(2)