عبد صالح (باب الحوائج إلی الله حضرت قمربنی هاشم اباالفضل العبّاس) صفحه 90

1- امالی صدوق، ص157.

2- بقره/74.

3- منتخب طریحی، ص452.

امام به حضرت اباالفضل(علیهماالسلام) اجازه ی جنگ نداد

صاحب کتاب معالی السبطین گوید:

امام حسین(علیه السلام) در روز عاشورا به برادر خود اجازه ی قتال و جنگیدن نداد، بلکه او را برای سقّائی فرستاد و با این وصف هنگامی که حضرت اباالفضل(علیه السلام) شمشیر و مشک را برداشت و سوار بر اسب شد، چهار هزار و یا شش هزار و یا ده هزار نفر او را احاطه نمودند، و او به آنان حمله کرد، و افراد شجاع و سواران آنان را متفرّق نمود و زیادی از آنان را کشت و آن ها مانند گوسفندانی که از گرگ فرار می کنند، فرار کردند و برخی به بلندی ها پناه بردند، و از دور به او تیراندازی کردند، به قدری که بدن او مانند قنفذ، پر از تیر شد، و همه فرار کردند، و چون حضرت اباالفضل(علیه السلام) وارد فرات شد، باز به او حمله کردند و آن حضرت باز از فرات بیرون آمد، و آنان را متفرّق نمود، و این قصه شش مرتبه تکرار شد، و در مرتبه ی ششم موکلّین فرات از او دور شدند و بازنگشتند و حضرت اباالفضل(علیه السلام) مشک را پر از آب نمود و چون خواست خارج شود عمروبن حجّاج فریاد زد: اطراف او را بگیرید که اگر ....

پس اطراف او را گرفتند و چون او چنین دید، مشک را زمین گذارد و به آنان حمله نمود، و آنان را دور می کرد و یکصد نفر از بزرگان آنان را کشت و سپس بازگشت و مشک را به شانه گرفت و به طرف خیمه ها حرکت کرد، و عمرسعد که چنین دید، به لشگریان خود گفت: وای بر شما، تیرها را به طرف مشک حواله کنید، به خدا سوگند اگر حسین آب بنوشد، همه ی شما را نابود خواهد نمود.(1)

آری حضرت اباالفضل(علیه السلام) این گونه کوشید و از آب فرات ننوشید و فرمود: به خدا سوگند از این آب نمی چشم تا زمانی که برادرم و اهل بیت او تشنه باشند، و این چیزی بود که خود انتخاب نمود و گر نه آب برای او حلال بود، و لکن می خواست با برادر خود مواسات و ایثار نماید، و مردم نیز بدانند که بنی امیّه چه قدر قساوت قلب دارند و از سنگ دلی همانند شیطان شده اند و ...

شهادت حضرت اباالفضل و جایگاه او بین شهدا علیهم السلام

مقام شهدا در آیات قرآن و سخنان معصومین(علیهم السلام) فراوان بیان شده، و شاید بهترین تعبیر قرآن در ابن موضوع آیه شریفه 169 آل عمران باشد که می فرماید:

«وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُون...»