عبد صالح (باب الحوائج إلی الله حضرت قمربنی هاشم اباالفضل العبّاس) صفحه 92

1- بحارالأنوار، ج100/10.

2- بحارالأنوار، ج100/10.

3- نساء/69.

یعنی، خدا بین ما و بین تو و بین رسول او و اولیای او جمع کند، و ما در منازل مخبتین با شما باشیم.

و این تنها یک دعا نیست که معصوم علیه السلام می فرماید، بلکه تقریر یک واقعیت است.

و از جمله ی «فألحقک الله بدرجه آبائک فی دار النعیم» استفاده می شود که حضرت اباالفضل(علیه السلام) در بهشت ملحق به پدران خود شده و در درجه ی آنان قرار گرفته است، واین معنا ی آیه شریفه ی «وَ مَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِکَ مَعَ الَّذِینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقِینَ ... » می باشد.

و از جمله «و أعطاک من جنانه أفسحها منزلاً و أفضلها غرفاً و رفع ذکرک فی علییّین ...» استفاده می شود که مقام حضرت اباالفضل(علیه السلام) از شهدای دیگر بالاتر است، از این رو امام سجّاد(علیه السلام) می فرماید:

«رحم الله العبّاس، فلقد آثر و أبلی، و فدی أخاه بنفسه، حتّی قطعت یداه، فأبدله الله عزّوجلّ بهما بجناحین یطیربهما مع الملائکه فی الجنّه، کما جعل لجعفربن أبی طالب، و أنّ للعبّاس عندالله تبارک و تعالی منزلهً یغبطه علیها جمیع الشهداء یوم القیامه»(1)

یعنی، خدا رحمت کند عمویم عباس را، او برادر خویش را بر خود مقدّم داشت، و به بلای سختی مبتلا شد، و جان خود را فدای برادرش نمود، تا این که دست های او قطع گردید، و خداوند عزّوجلّ به جای آن در بهشت دو بال به او می دهد که مانند جعفربن ابیطالب با ملائکه پرواز کند، و عبّاس نزد خداوند تبارک و تعالی منزلتی دارد که جمیع شهدا در قیامت حسرت او را می خورند.

مثله کردن ابدان طاهره ی فرزندان پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلّم)

مقصود از مثله کردن ابدان، قطع اعضا و سرها از بدن ها، و قرار دادن آن ها زیر سم اسبان می باشد، که در کربلا همه این ها انجام گرفت، و بالاتر از این ها، رها کردن بدن ها روی زمین و سرها را چهل منزل تا شام بر سر نیزه بالا بردن، و با چوب خیزران مقابل چشم اطفال و اهل بیت اباعبدالله(علیهم السلام) بر لب و دندان فرزند پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلّم) زدن بود، و شاید بالاتر از همه آن ها، به اسارت گرفتن فرزندان پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلّم) و آنان را در غل و زنجیر و شکنجه کردن بوده است!!

امام صادق(علیه السلام) می فرماید: پیامبرخدا(صلی الله علیه و آله وسلّم) هرگاه فرمانده ای برای سریه و جنگ های مرزی می فرستاد، او را امر به تقوا می کرد، و می فرمود: با نام خدا و برای خدا با کافران جنگ کن، و از خیانت و فریب پرهیز نما و بچّه ها [و زن ها و پیرمردان] را نکش و بدن ها را مثله مکن.(2)