عبد صالح (باب الحوائج إلی الله حضرت قمربنی هاشم اباالفضل العبّاس) صفحه 99

1- معالی السبطین، ص489 486.

سپس با سند خود از امام صادق(علیه السلام) نقل نموده که می فرماید:

امام حسین(علیه السلام) در کربلا اصحاب خود را آماده جنگ نمود، و پرچم خود را به دست برادرش عباس(علیه السلام) داد. سپس از امام باقر(علیه السلام) نقل نموده که فرمود: زیدبن رُقاد و حکیم بن طفیل طائی حضرت اباالفضل(علیه السلام) را شهید نمودند، و همواره اُمّ البنین که مادر چهار شهید بود، به بقیع می آمد، و بر فرزندان خود آن قدر گریه و ناله می کرد که مردم گرد او جمع می شدند و همه ی مردم حتی مروان که دشمن اهل بیت(علیهم السلام) بود از سوز گریه او گریه می کردند.(1)

سقّایی حضرت اباالفضل(علیه السلام)

مرحوم علامه مجلسی گوید: مقاتل نوشته اند:

حضرت عباس(علیه السلام) که سقّای کربلا و قمربنی هاشم و پرچم دار امام حسین(علیه السلام) و فرزند بزرگ امّ البنین بود، برای آب آوردن به طرف فرات رفت و با موکّلین فرات درگیر شد و فرمود:

لا أرهب الموت إذا الموت رقا [زقا]

حتّی أواری فی المصالیب لقی

نفسی لنفس المصطفی الطهر وقا

إنّی أنا العباس أغدو بالسقا

و لا أخاف الشرّ یوم الملتقی

و سپس آنان را متفرّق نمود، تا این که زیدبن رقاء و یا زیدبن رقاد از پشت نخله ی خرما به او حمله نمود، و حکیم بن طفیل نیز به او کمک نمود، و دست راست او را قطع نمودند، و آن حضرت شمشیر را به دست چپ گرفت و به آنان حمله نمود و فرمود:

والله إن قطعتم یمینی

إنّی أحامی أبداً عن دینی

و عن إمامٍ صادق الیقین

نجل النبیّ الطاهر الأمین

و سپس با آنان جنگید تا ضعیف و ناتوان شد، و حکیم بن طفیل طائی از پشت نخله ی خرما کمین کرد و دست چپ او را نیز قطع نمود، و آن حضرت فرمود:

یا نفس لا تخشی من الکفّار