خداشناسی از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 106

به‌طـور تـبعيت و بـه اذن خـدا ثـابت مي‌كنـد.(1)

انحصـار ولايت الهي، و قدرت اجـرايي آن

«فَـاللّهُ هُوَ الْوَلِيُّ...!» (9 / شـوري)

فَاللّهُ هُوَ الْوَلِيُّ ، انحصار ولايت در خدا را مي‌رساند و مي‌فرمايد تنها و تنها ولي، خداست و ولايت منحصر در اوست، پس بر كسي كه ولي مي‌گيرد واجب است او را وليّ

(214) خداشناسي

خود بگيرد و از او بغير او تجاوز نكند، چون بغير او هيچ ولي اي نيست. غرض عمده در ولي گرفتن و به دين او متدين شدن و او را پرستيدن، رهايي از عذاب دوزخ و رستگاري به بهشت است در روز قيامت و چون پاداش دهنده و عقاب كننده خدايي است كه بشر را زنده مي‌كند و مي‌ميراند و در روز قيامت همه را براي جزاي اعمالشان جمع مي‌كند، پس واجب آن است كه تنها او را وليّ خود بگيرند و اوليايي كه خــود امــوات و بي‌جـانند دور بريزند، چون خود اين اولياء كه يا سنگند يا چوب نمي‌دانند چه وقت مبعوث مي‌شوند.

در باب ولايت واجب است وليّ، قدرت بر ولايت و عهده‌داري اشخاص را داشته باشد و بتواند امور آنان را اداره كند و آن كسي كه بر هر چيز قادر است خداي‌سبحان است و بس و غير خدا هيچ كس قدرتي ندارد مگر به همان اندازه كه خدا به او داده و تنها كسي كه مالك هر چيز است خداست و غير او مالك نيست مگر تنها آن مقداري را كه خدا تمليكش كرده، تازه آن مقدار قدرت كه به او داده خودش نسبت به آن نيز قدرت دارد و هر چه را تمليك كرده باز خودش مالك آن چيز است، پس يگانه ولي خـداست و غير او كسي ولي نيست.

انحصار ولايت الهي و قدرت اجرايي آن (215)

حكم و قضا وقتي تمام مي‌شود كه حاكم به نوعي از ملكيت مالك حكم و ولايت باشد، هر چند كه دو طرف اختلاف اين ملكيت را به او داده باشند، مثل اين كه دو نفر كه باهم نزاع دارند به شخصي ثالث بگويند تو بيا و در بين ما داوري كن و در بين خود قرار بگذارند كه هر چه آن شخص گفت تسليم شوند، كه در اين مثال دو نفر طرف نزاع، شخص ثالث را مالك حكم كرده‌اند و پيشاپيش تسليم خود و پذيرفتن حكمش را به او داده‌اند، تا آزادانه طبق آنچه به نظرش مي‌رسد حكم كند، پس آن شخص ثالث وليّ آن دو نفر در اين حكم مي‌شود.