خداشناسی از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 152

زندگي واقعي (309)

-310

فصل هفتم:گستره خلقت

عموميّت خلقت و گسترش دامنه آن

«ذلِكُمُ اللّهُ رَبُّكُمْ لاآ اِلهَ اِلاّ هُوَ خلِقُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ!» (102/انعام)

آيه فوق ظهور دارد در اين كه خلقت عمومي است و بر هر چيزي كه بهره‌اي از وجود دارد گسترش دارد و خلاصه هيچ موجودي نيست مگر آن كه به صنع خدا وجود يافته اســت. عبــارت «اَللّــهُ خــالِقُ كُـلِّ شَيْ‌ءٍ،» (16 / رعــد) در قــرآن مكرر آمده و در هيـچ جا قرينه‌اي كـه دلالــت بر تـخصيص آن داشـته بـاشد نـيست.

قرآن كريم درباره اين كه موجودات عالم از آسمان و ستارگان و نيازك (شهاب‌ها)

-311

و زمين و كوه‌ها و پستي‌ها و بلندي‌ها و درياها و خشكي‌ها و عناصر معدني و ابرها و رعد و برق و باران و صاعقه و تگرگ و گياه و درخت و حيوان و انسان داراي آثار و خواصي هستند و اين كه نسبت اين آثار به موجودات نسبت فعل به فاعل و معلول به علت است، همان نظريه‌اي را اظهار داشته كه خود ما هم همان را امر مسلمي مي‌دانيم.(1)

انسان در شمول خلقت