خداشناسی از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 168

با بيان فوق واضح مي‌شود كه برترين افراد انسان - اگر بين آدميان برتر مطلق پيدا

(344) خداشناسي

شود - هدف خلقت آسمان‌ها و زمين است و لفظ آيه نيز خالي از اشاره و دلالت بر اين مطلب نيست، زيرا جمله «اَيُّكُمْ اَحْسَنُ عَمَلاً،» مي‌رساند كه قصد جدا كردن نيكوكارترين از ديگران است خواه آن ديگري نيكوكار يا بدكار باشد، بنابراين هر كس عملش نيكوتر از ديگران است، حالا خواه ديگران نيكوكار باشند و كارهايشان پايين‌تر از كار او باشد، يــا بــد كــار بـاشنـد، در هـر صــورت غـرض خلقـت، تميـــز بهتـريـن فـــرد است.

بـا ايـن بيـان آن چـه در حـديـث قـدسـي آمـده كـه خـدا بـه پيغمبـر خطـاب فرمود:

«لَوْلاكَ لَما خَلَقْتُ اَلاَْفلاكْ» صحيح مي‌نمايد، زيرا پيغمبراكرم صلي‌الله‌عليه‌و‌آله برترين مردم است.(1)

هدف نهايي خلقت، حقيقت عبادت

«وَ مـــا خَلَقْـــتُ الْجِــــنَّ وَ الاِْنْـــــسَ اِلاّ لِيَعْبُــدُونِ!» (56 / ذاريـــــات)

جمله «اِلاّ لِيَعْبُدُونِ» ظهور در اين دارد كه خلقت بدون غرض نبوده و غرض از آن منحصرا عبادت بوده، يعني اين بوده كه خلق عابد خدا باشند، نه اين كه او معبود خلق باشد، چون فرموده: «اِلاّ لِيَعْبُدُونِ» تا آن كه مرا بپرستند و نفرموده: تا من پرستش شـوم يـا تا من معبـودشان باشم.

علاوه بر اين كه غرض هر جه باشد پيداست امري است كه صاحب غرض به وسيله