خداشناسی از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 174

«... هُوَ الَّذي خَلَقَ السَّمواتِ وَالاَْرْضَ في سِتَّةِ اَيّامٍ،» مراد از «خلق» كه در اين جا آمده همان گرد آوردن و جدا كردن و باز كردن اجزاء آسمان و زمين از ساير مواد مشـابه و مـتراكـمي است كـه با آن مخلوط بوده است.

اصل خلقت آسمان‌ها در ظرف دو روز (دوره) بوده و خلقت زمين هم در دو روز (دوره) انجام گرفته و از شش دوره دو دوره ديگر براي كارهاي ديگـر بـاقي مـي‌ماند. «وَ كـانَ عَـرْشُهُ عَلَي الْمآء،» مـعناي اين جـمله ايـن است كه: عرش خـدا روزي كه آسمـان‌ها و زمـين را آفـريـد بر آب بـود.

زمان و ماده اوليّه خلق آسمان و زمين (355)

تعبير قرار داشتن عرش خدا روي آب كنايه از آن است كه ملك خدا در آن روز بر اين آب كه ماده حيات است قرار گرفته بود. زيرا عرش ملك مظهر سلطنت اوست و استقرار عرش روي يك چيز يعني قرار داشتن و ملك و سلطنت بر آن چيز. مراد از «استواء» بر ملـك نيـز در دست گـرفتـن ملـك و شـروع بـه تدبير ملك است.(1)

وحـدت مـاده اوليّـه آفرينش جانداران

«وَ اللّهُ خَلَقَ كُلَّ دابَّةٍ مِنْ ماءٍ.»

«و خــدا همه جنبنـدگان را از آبي آفريده... .» (45/نور)

او تمامي جانداران را از آبي خلق مي‌كند و در عين حال وضع هر حيواني با حيوان

(356) خداشناسي