خداشناسی از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 56

خداي‌سبحان نوري است كه به وسيله او آسمان‌ها و زمين ظهور يافته‌اند. در جمله «اَللّهُ نُورُ السَّمواتِ وَ الاْرْضِ...» چون نور را اضافه كرده به آسمانها و زمين و آنگاه آن را حمل كرده بر اسم جلاله «اَللّهُ» و فرموده نور آسمان‌ها و زمين اللّه است منظورش اين بوده كه كسي خيال نكند كه خدا عبارت است از نور عاريتي قائم به آسمانها و زمين و يا از وجودي كه بر آن‌ها حمل مي‌شود. از اين جا استفاده مي‌شود كه خداي‌تعالي بر هيچ موجودي مجهول نيست، چون ظهور تمامي اشياء يا براي خود يا براي غير، ناشي از اظهار خدا است و اگر خدا چيزي را اظهار نمي‌كرد و هستي نمي‌بخشيد ظهوري نمي‌يافت، پس قبل از هـر چـيز ظـاهـر بـالـذّات خـداسـت.

آيه بعد براي تمامي موجودات تسبيح اثبات مي‌كند و لازمه آن اين است كه تمامي موجودات، خدا را مي‌شناسند، چون تسبيح و صلات از كسي صحيح است كه بداند چه كسي را تسبيح مي‌كند. پس مراد به نور، نور خداست، كه از آن نور عام عالمي منشأ

(108) خداشناسي

مي‌گيرد، نوري كه هر چيزي به وسيله آن روشن مي‌شود و با وجود هر چيزي مساوي است و عبارت اخــراي آن اسـت و اين همان رحمت عام الهيه مي‌باشد.(1)

نـور خـصوصي الـهي

«اَللّـهُ نُورُ الـسَّـمـواتِ وَ الاْرْضِ مَـثَلُ نُـورِهِ...،» (35 / نور)

در اين ميان نور خاصي است كه تنها مؤمنين با آن روشن مي‌شوند و به وسيله آن به سوي اعمال صالحه راه مي‌يابند و آن نور معرفت است، كه دلها و ديده‌ها در روزي كه دلها و ديده‌ها زيرورو مي‌شوند روشن مي‌گردد و در نتيجه به سوي سعادت جاودانه خود هــدايــت مي‌شــونــد و آن‌چــه در دنيــا برايشان غيب بود در آن روز برايشان عيان مي‌شـود.

نور خصوصي الهي (109)

خداي‌تعالي اين نور را به چراغي مثل زده كه در شيشه‌اي قرار داشته باشد و با روغن زيتوني در غايت صفا بسوزد و چون شيشه چراغ نيز صافي است، مانند كوكب دري بدرخشد و صفاي اين با صفاي آن (نور علي نور) را تشكيل دهد و اين چراغ در خانه‌هاي عبادت آويختــه بـاشـد، خانه‌هايي كه در آن‌ها مرداني مؤمن، خداي را تسبيــح كننــد، مـرداني كــه تجــارت و بيـع ايشـان را از يـاد پروردگارشان و از عبادت خدا باز نمي‌دارد.