خداشناسی از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 61

(118) خداشناسي

آن يعني «سرّ قول» نمود، سپس مطلب را ترقي داده علم او را نسبت به مخفي‌تر از سرّ اثبات فرموده، براي اين كه دلالت كند بر اين كه مراد اثبات علم خدا نسبت به جميع است و معنا اين است كه تو اگر سخنت را بلند بگويي و علني بداري و يا آن را آهسته و در دلت پنهان كني و يا از اين هم مخفي‌تر بداري به اين كه بر خودت هم پوشيده باشد خداي‌تعالي همه را مي‌داند.

آيه شريفه علم به هر چيز را براي خدا اثبات مي‌كند، چه به ظاهر و چه به پنهان و بنابراين آيه شريفه در ذكر علم به دنبال استوا بر عرش مي‌باشد و معلوم است كه علم خداي‌تعالي به آنچه از حوادث كه در ملك او جريان مي‌يابد و در مسند سلطان و قلمرو ملك او پيش مي‌آيد مستلــزم اذن و رضــاي او بــه آن اســت و از نظــر ديگــر مستلــزم مشيّــت او بــه ايـن نظـامي است كه جريان مي‌يابد و اين همان تدبير است.

خدا عالم غيب آسمان‌ها و زمين است و او به آنچه در سينه‌ها پنهان است داناست و با شما بر طبق آنچه در باطن نهفته داريد، از عقايد و آثار اعمال معامله مي‌كند و بر طبق

قلمرو علم الهي (119)

آن محـاسبـه مي‌نمايد، چه اين كه ظاهرتان با باطن مطابق باشد و چه مخـالف باشد.(1)

نفوذ علم الهي

«اِذْ اَنْتُمْ اَجِنَّةٌ في بُطُونِ اُمَّهاتِكُمْ...»

«هنگــامي كـه بـه صـورت جنيـن در شكـم مـادرانتـان بـوديد... .» (32 / نـجم)