چرا نماز بخوانیم صفحه 78

بر بساط نیستی ، یک چند گاهی ، کم زنیم . (119)

و این همان سروش غیبی است که گوش نامحرمان را ، یارای شنیدن آن نیست ، چرا که گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش

از نگاهی دیگر

در هر حال ، آرامش حاصل از نماز مورد تایید و حتی تاکید و روانشناسان و دانشمندان بسیاری نیز می باشد که این خود بیانگر جایگاه برجسته و اهمیت فوق العاده این ارتباط روحانی با مبدا و منشا هستی برای آدمی می باشد .

سیبریل برت روان شناس انگلیسی می گوید : ما به واسطه نماز می توانیم وارد آن چنان محیط گسترده ای از نشاط عقلانی بشویم که در شرایط عادی ، یارای وصول بدان را نداری . (120)

و یا آن که دکتر دیل کارنگی در کتاب آیین زندگی خود می گوید : هنگامی که کارهای سنگین ، قوای ما را از بین می برد و اندوه ها هر نوع اراده ای را از ما سلب می نماید ، بیش تر اوقات که درهای امید بر روی ما بسته می شود ، به سوی خدا روی می آوریم ، ولی اصلا چرا بگذاریم روح یاس و ناامیدی بر ما چیره شود ، چرا همه روزه

به وسیله خواندن نماز و دعا و به جای آوردن حمد و ثنای خداوند ، قوای خود را تجدید نکنیم ؟ (121)

دکتر لئون دنی دانشمند روان شناس اروپایی می نویسد : نیایش به درگاه خدای توانا ، راز و نیازی است که بنده خاکسار ، با معبود و آفریدگار خود می نماید . در خلوت تنهایی با تمرکز فکر ، توجه خود را به سوی خدا و آفریننده موجودات که مرجع و پناه دلشکستگان است ، معطوف می دارد و با خضوع و فروتنی ، درماندگی و ناتوانی و پریشانی خود را به آستان الوهیتش عرضه می دارد و با ستایش ذات پاک خداوندی اش کوچکی و حقارت خود را بیان و از پیشگاه مقدسش بخشایش گناهان خود و شمول رحمت بی پایان او را مساءلت می نماید . (122)

و نیز توماس کارلایل محقق معروف اروپایی می گوید : دعا و نیایش ، عمیق ترین سرچشمه کمال و نیرو است ، ولی ما از آن غافلیم . (123)

هم چنین ماهاتماگاندی رهبر بزرگ و رهایی بخش هند از استعمار انگلیس در کتاب همه مردم برابرند می آورد : دعا و نماز ، زندگی مرا نجات داده است ، من بدون آن ها مدت ها پیش دیوانه شده بودم . من در تجارب زندگی عمومی و خصوصی خود ، تلخ کامی های بسیار سخت داشته ام که مرا دستخوش ناامیدی می ساخت ، حال اگر توانسته ام براین ناامیدی ها چیره شوم به خاطر دعا و نمازهایم بوده است . . . .