اصول عقاید ( توحید ) صفحه 5

انسان عاقل همواره به پیش آمدهای احتمالی سفر فکر می کند و این وسایل را همراه خود می برد، در مقابل ، افرادی که از عقل خود بهره ای نمی گیرند، سفر را آغاز کرده ، هیچ یک از وسایل مورد نیاز را برنمی دارند . در طول سفر چنانچه مشکلی پیش نیاید و خطری اتّفاق نیفتد . کسانی که این گونه امکانات را همراه خود برداشته اند ضرری نکرده اند؛ بلکه در طول سفر از احساس آرامش و اطمینان برخوردار بوده اند، امّا اگر نیازی به این وسایل پیش آمد، کسانی که همراه خود هیچ وسیله ای ندارند چه کنند ؟ مانند همین ماجرا برای کسانی که در این دنیا، دین را برگزیده ، دستورهای آن را اجرا می کنند با کسانی که دین را رها نموده و به آداب و اعمال دینی پایبند نیستند، اتّفاق می افتد .

انسان عاقل ، بر اثر گفتار انبیا و بندگان صالح و صادق ، راه پر مخاطره ای را پیش روی خود می بیند،

آنان به او گفته اند : روزی فرا می رسد که باید پاسخگوی اعمال خود باشد، پاداش کارهای نیکش را می بیند و به خاطر کارهای زشت و ناپسندش مجازات می شود . پیامبران الهی او را از ارتکاب گناهان باز داشته و انجام اعمال نیک را به او سفارش کرده اند .

به او گفته اند : سالی یک ماه رمضان ، روزه بگیرد . به جای آنکه شراب بنوشد از خودِ انگور استفاده کند و روزی چند دقیقه در برابر خالق خویش نماز گزارد و به جای بی حرمتی به ناموس دیگران ، ازدواج کند و عفّت خود را حفظ نماید .

حال اگر این وعده و وعیدها راست نبود و قیامتی به وجود نیامد و سؤ ال و جواب و پاداش و مجازاتی در کار نبود، کسی که در دنیا دیندار بوده ، مقرّرات و دستورات دین را مراعات نموده ، هیچ ضرری نکرده است . بلکه حداکثر به اندازه ای که فرد بی دین ، اوقات خود را صرف کارهای بی ارزش نموده است ، فرد دیندار نماز خوانده ، یا دستوری دینی را انجام داده است ، امّا اگر قیامتی در بین بود، - که به هزار و یک دلیل هست - آن وقت افراد بی دین ، و غیر مذهبی و لاابالی چه خواهند کرد ! ؟ بنابراین مذهبی ها به هر حال برنده اند و افراد لاابالی و غیرمذهبی ، در معرض خطر و ضرر قرار دارند .

البتّه روشن است که انجام اعمال دینی و پایبند بودن به آداب آن ، صبر و استقامت می خواهد، فرد

دیندار برای انجام تکالیف دینی خود باید متلک های افراد لاابالی را تحمّل کند، بویژه افرادی که در میان خانواده ها و دوستان غیر مذهبی به سر می برند باید تحمّل بیشتری داشته باشند .

قرآن کریم می فرماید : روش مجرمان و خلافکاران ، این است که به مؤ منان می خندند . و هرگاه از کنار دینداران می گذرند (آنها را مورد تمسخر قرار داده و) به یکدیگر چشمک می زنند . و زمانی که به نزد حزب و باند و گروهشان برمی گردند، مسرورند . (به اصطلاح پشت سر مؤ منان صفحه می گذارند . ) و هنگامی که آنها را می بینند می گویند : اینها گمراهند . (1)

قرآن در این آیات به چهار نوع برخورد زشت خلافکاران ، اشاره می کند : خندیدن ، غمزه کردن ، فکاهی گفتن و نسبت گمراهی دادن . آنگاه در ادامه می فرماید : در روز قیامت نیز مؤ منان به آنان خواهند خندید ! آری ، در روز قیامت آشکار می شود که زیانکار واقعی چه کسی است !

انتخاب راه دین ، مطابق فطرت است