[8] واین مردم همه یک دین دارند و متفق الکلمه هستند و یک امتند ومن یگانه خدای شما هستم پس از من بترسید. (سوره مؤمنون، آیه52).
تجلی توحید در اسلام
تجلی توحید در اسلام
تجلّی توحید در اسلام، به قدری نیرومند و پر تلاءلو است، که اسلام و توحید، و موحّد و مسلم، مانند دو لفظ مترادف، مفهوم واحد یافته، وبه گفته بیگانگان مثل گوستا و لوبون عقیده توحید، تاج افتخاری است که در بین ادیان بر سر اسلام نهاده شده است. [1].
اسلام، دین خدا است، دین توحید است ودین همه پیغمبران و پیروان راستین شان دین حضرت خاتم الانبیا صلی الله علیه و آله و سلم است. نه برای دین حق اسمی بهتر از این اسم می توان یافت، ونه برای بشر، واقعیت و اصالتی اصیل تر و عالیتر از مفهوم این اسم. واین از قضایایی است که می گویند: «قیاساتها معها» دلیلش با خودش می باشد، وخودش دلیل خودش است.
دین حق غیر از اسلام، به حق نخواهد بود، وهر تعبیر دیگر که از دین حق بشود، اگر مفهومش، مفهوم کلمه «اسلام» یا کلماتی که در لغات دیگر با آن مترادفند،
نباشد، دین حق نیست. خدا واحد است، ودین حق واحد است، وآن اسلام است که در مفهومش هیچ گونه دوگانه خواهی و دوگانه پرستی و شرک نیست. تسلیم خدا بودن، و فرمانبردار وفرمان پذیر بی قید و شرط او بودن، هم به اعتقاد وهم به عمل، اسلام است. برای انسان هم، عالی تر از این، مقام و مرتبه ای نیست و کمالی از این بالاتر نمی شود. لذا خداوند متعال پیغمبر جلیل خود حضرت خلیل علیه السلام را در قرآن مجید مسلم خوانده است، واز پسران یعقوب حکایت می فرماید که در پاسخ پدرشان که در هنگام در گذشت از این جهان، به آنها گفت: (ما تعبدون من بعدی) گفتند: (نعبد الهک واله آبائک ابراهیم واسمعیل واسحق الهاً واحداً ونحن له مسلمون). [2].
بنابر این اگر چه اسلام، عنوان و نام و رسالت دعوت حضرت خاتم الانبیا صلی الله علیه و آله و سلم می باشد وپس از ظهور آن حضرت، بر غیر آنچه آن حضرت به آن رسالت داشته، صحّت اطلاق ندارد، اما این نامگذاری و حصر عنوان اسلام به این دین، برای این است که اسلام خالص است، و اسلام هیچکس، جز به تسلیم در برابر این دین و پذیرفتن احکام و محرمات و واجبات آن محقق نمی شود، و یکی از شواهد بر خاتمیت این دعوت و بقای آن تا روز قیامت اینست که در عصری که مفهوم اسلام مجهول و ناشناخته مانده بود و نامها و عنوانها وبر چسب های ناجور، به ادیانی که سابقه الهی و حقانیت داشتند، زده بودند، ونه فقط این نامها نارسا و معرّف حقیقت آنها نبود، بلکه
با اسلام مغایر و منافی بود، در چنین زمانی، این دعوت بر اساس وحی الهی، اسلام را به جهانیان عرضه کرد، و صریحاً در مثل آیه (ومن یبتغ غیر الاسلام دیناً فلن یقبل منه) [3] و آیه (إن الدین عند الله الاسلام) [4] اسلام را یگانه راه نجات اعلام کرد. ودر آیاتی مثل (فلا وربک لا یؤمنون حتی یحکموک فیما شجر بینهم ثم لا یجدوا فی أنفسهم حرجاً مما قضیت ویسلموا تسلیماً) [5] و آیه (وما کان لمؤمن ولا مؤمنه اذا قضی الله ورسوله أمراً أن یکون لهم الخیره من أمرهم) [6] و آیه (ومن یسلم وجهه الی الله وهو محسن فقد استمسک بالعروه الوثقی) [7] و آیه (ومن أحسن قولاً ممن دعا الی الله وعمل صالحاً وقال اننی من المسلمین) [8] و آیات دیگر، ویژگیها وآثار وجلوه های اسلام و حقیقت دین را به نحوی که هیچ تعلق و وابستگی به گروه و نژاد و منطقه ای نداشته باشد، و اصول و فروع آن فطری و خرد پسند، ودر همه ازمنه و اعصار، وحدت دینی را تأمین نماید، روشن فرمود؛ که پس از چهارده قرن، یگانه بیان کامل و جامع وبی بدیل، دین حق است، والی الابد هم بی بدیل خواهد بود. همه باید به این دین بگروند وهمه باید ندای وحدت سر دهند و اسلام را که عالی ترین و کامل ترین طرح وحدت است، بپذیرند، و شعارهای وحدت (انّ أکرمکم عند الله أتقیکم) [9] =«همانا گرامی ترین شما، نزد پروردگار پرهیزکار وبا پرواترین شما است». و «الناس کلهم بنو آدم وآدم خلق من التراب ولا فضل لعربی علی عجمی ولا عجمی علی