منشور جاوید جلد 6 صفحه 125

اینک ما در این بخش به گوشه ای از این واکنشها، از نظر قرآن اشاره می کنیم:

تهمت و ناسزاگویی ها

نخستین حربه مخالفان دعوت، تهمت وناسزاگویی بود تا از این طریق شخصیّت مدّعی نبوت را ترور کنند، تا شخص او نتواند کاری را صورت دهد. آنچه در قلوب توده ها می تواند مؤثّر باشد، قداست وطهارت مصلح است که بی اختیار قلوب ودلها را به سوی خود جذب می کند ولی هرگاه این وسیله نفوذ ترور شد و از بین رفت، شخص مصلح بدون شخصیت اجتماعی نمی تواند کاری را صورت دهد.

قریش، هرچند ناسزاگویی را آغاز کردند وپیامبر را به اموری که هم اکنون بیان می گردد، متهم ساختند، ولی هرگز نتوانستند یک تهمت شخصیت شکن، از قبیل اختلاس وسرقت، فحشاء، وزنا، خودخواهی ومقام خواهی، قتل وآدم کشی ونظائر اینها، به او بزنند واین خود حاکی است که پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم)آن چنان زندگی منزه وپاکیداشت که مزاج جامعه پذیرای این نوع تهمت ها نبود و او را مبّرا از این امور پست شیطانی می دانستند و گرنه دشمن از متهم کردن او به این امور خودداری نمی کرد.

از این جهت دانش وبینش خود را روی هم ریختند که او را با یک رشته امور معنوی روحی متهم سازند، که اگر اثبات آن آسان نباشد، نفی آن نیز به آسانی صورت نپذیرد. تو گویی این شیاطین از همنوعان پیشین خود الهام گرفته، و او را به اموری متهم کردند که پیامبران پیشین را به آنها متّهم نموده بودند قرآن در این مورد می فرماید:

(کَذلِکَ ما اَتَی الَّذینَ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنْ رَسُول إِلاّ قالُوا ساحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ) (ذاریات/52).

«برای گذشتگان هیچ پیامبری نیامد مگر اینکه گفتند او جادوگر ویا دیوانه