منشور جاوید جلد 6 صفحه 218

1- [1] شیره و چرم.

بپردازند ورشته بازرگانی از هم گسسته نشود.

در این نقل، مصدر تشریع، خود ملّت عرب معرفی شده است، یعنی جامعه عرب بدون الهام از تشریع آسمانی، جنگ را در این چهارماه تحریم کردند در حالی که آیه، آن را جزء آیین «قیّم» که آیین ابراهیم است می داند و مفاد آن این است که این قانون ریشه سماوی دارد، اکنون باید دید چگونه می توان میان این دو قول را جمع کرد؟ و جمع میان این دو قول به این نحو است که، عرب به خاطر مصالحی، پذیرای احترام این چهارماه شد که از آیین ابراهیم به یادگار مانده بود.

روی این اساس، پیامبر گرامی (صلی الله علیه وآله وسلم)که پیش از دیگران حافظ ونگهبان احترام این چهارماه بود، رو به گروه اعزامی کرد وگفت:من به شما در ماه حرام دستور جنگ نداده بودم ومن نه غنایم را می پذیرم ونه دو اسیر را.

این گفتار از پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم)، مایه وحشت اعزامیان شد وتصوّر کردند که، گناه بس بزرگی را مرتکب شده اند، بالأخص که بیش از حد مورد ملامت وسرزنش مسلمانان قرار گرفتند.

بهره برداری قریش از حادثه

قریش که از استقرار مسلمانان در مدینه سخت بیمناک واز فزایندگی گرایش قبایل عرب به اسلام، سخت به وحشت افتاده بودند، تصمیم گرفتند که، از این رویداد بر ضدّ پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) بهره برداری کنند، و فرهنگ انقلاب را لکه دار سازند وبگویند که «محمّد» به مراسم نیاکان خود احترام نمی گذارد ودر ماه حرام به قتل نفوس و اسارت افراد وبه یغماگری اموال می پردازد. و در اشاعه این تهمت سخت به کوشش و تکاپو افتادند و از این طریق انگشت در چشم مسلمانان در بند مکه نمودند که رهبر شما، احترام ماه حرام را از میان برده است وآنان پاسخی جز این نداشتند که بگویند این جریان در ماه شعبان رخ داده است نه در ماه رجب.

یهود مدینه وحومه آن که از تمرکز نیروی سوّمی در آنجا سخت ناراحت بوده