منشور جاوید جلد 6 صفحه 264

ج: (إِنْ عِنْدَکُمْ مِنْ سُلْطان بِهذا أَتَقُولُونَ عَلَی اللّهِ ما لا تَعْلَمُونَ).

«دلیل روشن بر مدعای خود ندارید، چرا ندانسته به خدا نسبت می دهید».

شما برگفتار خود گواه استواری ندارید، ودر اعماق دل نسبت به مسئله «فرزندداری» شاک ودو دل هستید شایسته یک انسان خردمند نیست که ندانسته چیزی را نسبت دهد.

4_ سوره کهف آیه 4 _ 5

(وَ یُنْذِرَ الَّذینَ قالُوا اتَّخَذَ اللّهُ وَلَداً* ما لَهُمْ بِهِ مِنْ عِلْم وَ لا لآب_ائِهمْ کَبُرَتْ کَلِمَهً تَخْرُجُ مِنْ أَفْواهِهِمْ إِنْ یَقُولُونَ إِلاّ کَذِباً).

«پیامبر را برانگیخت تا کسانی را که می گویند، خدا برای خود فرزندبرگزیده است بیم دهد آنان وپدرانشان به گفتار خود، اذعان ندارند، چه سخن بزرگی (زشتی) از دهان آنان در می آید، جز دروغ چیزی نمی گویند».

در این مورد نیز، روی فقد ایمان به گفتار خود، ونبوت دلیل استوار بر مدعا، تکیه شده است.

5_ سوره مریم آیه 35

در سوره مریم پس از بیان آفرینش «مسیح» چنین می فرماید:

(ما کانَ للّهِ أَنْ یَتَّخِذَ مِنْ وَلَد سُبْحانَهُ إِذا قَضی أَمْراً فَإِنَّما یَقُولُ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ).

«شایسته خدا نیست که فرزندی برگزیند، منزه است او، هرگاه اراده او بر وجود چیزی تعلّق گیرد، به او فرمان می دهد «باش» او نیز موجود می شود».

در این آیه روی دو نکته تکیه شده است.

در آیه های 116_ 117 سوره بقره وارد شده است یعنی:

الف:(سُبْحانَهُ): منزه است.