منشور جاوید جلد 6 صفحه 372

شدند تأمین کند تا در نتیجه با تطمیع برخی از قبایل عرب، انتقام خود را از مسلمانان بگیرند.

ابن هشام در سیره(1) خود می گوید آیه یاد شده در زیر در این مورد نازل شده است:

(إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ لِیَصُّدُوا عَنْ سَبِیلِ اللّهِ فَسَیُنْفِقُونَها ثُمَّ تَکُونُ عَلَیْهِمْ حَسْرَهً ثُمَّ یُغْلَبُونَ وَالَّذِینَ کَفَرُوا إِلی جَهَنَّمَ یُحْشَرُونَ).(2)

«آنان که کفر ورزیده اند ثروت خود را در راه بازداری مردم از راه خدا، انفاق می کنند، یک چنین کاری برای آنان در آینده مایه حسرت می گردد و شکست می خورند و افراد کافر به سوی دوزخ روانه می شوند».

امکانات مالی سبب شد که گروهی از قبیله «بنی کنانه» و اهل «تهامه» به قریش بپیوندند وهمگی در روز معینی به طور سیل آسا به سوی مدینه حرکت کنند.

2_ همراه آوردن زنان

گردانندگان نبرد انتقامی، ناپایداری کسان خود را در نبرد «بدر» مشاهده کرده و دیدند که دلاوران قبیله پس از دادن هفتاد کشته، چگونه پا به فرار نهاده و از معرکه گریختند از این جهت، برنامه ریزان نبرد تصمیم گرفتند که شخصیت های قریش با زنان خویش حرکت کنند; تا اندیشه فرار از معرکه در مغز کسی خطور نکند زیرا نتیجه فرار، اسارت نوامیس است که برای عرب جاهلی چیزی دشوارتر از آن نبود، و تاریخ اسامی شخصیتها و نام همسران آنان را به دقّت ضبط کرده است.(3)