منشور جاوید جلد 6 صفحه 50

1- [1] تاریخ ابن کثیر، ج2، ص 42.

2- [2] مستدرک حاکم، ج2، ص 623; مجمع البیان، ج7، ص37، الحجه/57.

همگی بالاتّفاق به ایمان واسلام سراینده آن حکم می کردیم ولی از آنجا که سراینده آنها «ابوطالب» است ودستگاه تبلیغاتی سازمان های سیاسی اموی وعباسی پیوسته بر ضدّ آل ابوطالب کار می کردند، ازاین نظر گروهی نخواسته اند یک چنین فضیلت و مزیتی را برای ابوطالب اثبات کنند.

از طرفی وی، پدر علی است که دستگاههای تبلیغی خلفای اموی بر ضدّ او پیوسته تبلیغ می کردند، زیرا اسلام وایمان پدر وی، فضیلت بارزی در باره او حساب می شد در حالی که کفر وشرک پدران دیگر خلفا موجب کسر شأن آنها بود.

به هرحال، علیرغم تمام این سروده ها و گفتارها وکردارهای صادقانه، گروهی به تکفیر وی برخاسته، حتی به آن اکتفا نکرده وادعا کرده اند که آیاتی در باره ابوطالب که حاکی از کفر او است، نازل شده است تو گویی جهان اسلام مشکلی جز ابوطالب نداشت وباید آیاتی در باره او فرود آید ویا پیامبر از جایگاه او در دوزخ سخن بگوید.

راه دوّم برای اثبات ایمان ابوطالب

راه دوّم، شیوه رفتار او با پیامبر و نحوه فداکاری ودفاع او از ساحت اقدس پیامبر است وهر کدام از آن خدمات می تواند آئینه فکر وروشنگر روحیات او باشد، زیرا:

ابوطالب شخصیتی است که راضی نشد برادر زاده او دلشکسته شود، وعلیرغم تمام موانع ونبود امکانات، زحمت بردن او را به شام همراه خود پذیرفت.

پایه اعتقاد او به فرزند برادر، تا آن حدّ است که او را همراه خود به مصلّی برد وخدا را به مقام او قسم داد وباران رحمت طلبید.

وی در راه حفظ پیامبر از پای ننشست، وسه سال دربدری و زندگی در شکاف کوه واعماق دره را، بر ریاست وسیادت مکه ترجیح داد تا آنجا که این آوارگی