منشور جاوید جلد 12 صفحه 13

او مربوط به اذن خداست وجز بر او توکّل نمی کند: (وَ ما أسْألکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أجْر إنْ أجْرِیَ إلاّ عَلی رَبِّ العالَمینَ)(شعراء/80). وباز می فرماید:(وَ ما أُرید أنْ أُخالِفَکُمْ إلی ما أنْهاکُمْ عَنْهُ إنْ أُرید إلاّ الإصلاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَ ما تَوفیقی إلاّ بِاللّهِ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ إلَیْهِ أُنیب)(هود/88). جمله (إنْ أُرید إلاّ الإصلاح) بیانگر مفاد جمله پیشین است که در آغاز نظر، خالی از اجمال نیست وآن اینکه می گوید: من هرگز از کسانی نیستم که شما را از کاری باز دارم وخود با آن مخالفت کنم، من مانند دیگر پیامبران اصلاح طلبم وپایه اساسی اصلاح، همان همسویی گفتار ورفتار است.

سرانجام شعیب درهای بازگشت را به روی قوم خود باز می داند ومی گوید: (وَاسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ ثُمَّ تُوبُوا إلَیْهِ إنّ رَبّی رَحیمٌ وَدُودٌ)(هود/90).(1)

***

3- واکنش قوم

اشاره

قوم شعیب مانند اقوام گذشته در برابر دعوت او سرسختی نشان دادند وجز گروه اندکی، کسی به او ایمان نیاورد. مخالفان با او به مجادله برخاستند. منطق آنان در مجادله عبارت بود از:

1_ نامفهوم بودن محتوای رسالت.

2_ اتهام به سحر وجنون.

3_ بشر بودن شعیب.

4_ نداشتن قدرت اجتماعی.