منشور جاوید جلد 12 صفحه 237

بنی اسرائیل مورد هجوم اقوام واقع می شدند. عمالقه عرب (فلسطینی های رانده شده) و آرامیان بر آنها هجوم می بردند و بنی اسرائیل گاهی غالب و گاهی مغلوب می شدند و سرانجام گروهی از بنی اسرائیل به اسارت مهاجمان در آمده و زندگی رقّت باری پیدا کردند.

تاریخ می گوید: در حملات فلسطینی ها گروهی از بنی اسرائیل در جنگ شرکت کردند و به عنوان تبرک، صندوقی را که تورات در میان آن قرار داشت همراه خود حمل نمودند. اتفاقاً در این حمله فلسطینی ها غلبه کردند و صندوق عهد را از چنگال بنی اسرائیل در آورده و آن را به بتخانه خود بردند و این شکست و فقدان تابوت(صندوق تورات) برای آنان ہسیار سنگین و رقتبار ہود.

این سرشکستگی و از دست دادن بزرگترین افتخارات و اسارت گروهی از فرزندان آنان به دست فلسطینی ها سبب شد که از پیامبر دوران خود، یعنی «اشموئیل(1) (که در زبان عرب به آن اسماعیل می گویند) درخواست کردند که برای آنان فرماندهی معین کند که زیر نظر او به جهاد خود ادامه دهند و از خود دفاع کنند. او از روحیه آنها کاملاً آگاه بود و می دانست که اکثریت آنان افراد پیمان شکن و غیر متعهدی می باشند که وعده جهاد می دهند امّا عمل نمی کنند.

در هر حال ملکی برای آنان معین شد و پیمان شکنی آنان در آن نبرد آشکار گشت. اینک آیات این بخش که منتهی به نبرد داود با مخالفان می گردد و سرانجام (پس از پیروزی) به پاداش عمل خود، که نبوت بود می رسد.

آیات موضوع

1- «أَلَمْ تَرَ إِلَی الْمَلَإِ مِنْ بَنِی إِسْرَائِیلَ مِنْ بَعْدِ مُوسَی إِذْ قَالُوا لِنَبِیٍّ لَهُمُ ابْعَثْ لَنَا مَلِکًا نُقَاتِلْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ قَالَ هَلْ عَسَیْتُمْ إِنْ کُتِبَ عَلَیْکُمُ الْقِتَالُ أَلَّا تُقَاتِلُوا