منشور جاوید جلد 12 صفحه 266

1- [1] منشور جاوید، ج5، ص130_ 125.

دست او دانست وپیوسته گفت:(أُفَوِّضُ أمْری إلَی اللّهِ إنَّ اللّهَ بَصیرٌ بِالعِبادِ)(غافر/44). جمله (ثُمَّ أناب) ناظر به این تنبه وآگاهی است.

***

4- درخواست فرمانروایی بی نظیر

(قالَ رَبِّ اغْفِرْ لِی وَهَبْ لی مُلکاً لا یَنْبَغی لأحَد مِنْ بَعْدی إنَّکَ أنْتَ الوَهّابُ). (ص/35)

«گفت خدایا مرا بیامرز وبه من حکومتی را ببخش که پس از من سزاوار کسی نباشد، به درستی که تو بسیار بخشاینده ای».

در تفسیر این آیه دو سؤال مطرح است:

1_ چرا برای خود فرمانروایی طلبید.

2 _ چرا فرمانروایی بی مانندی را درخواست کرد.

در باره سؤال نخست می توان گفت آنچه از ملک وحکومت به اذهان تبادر می کند، همان فرمانروایی مهار نشده است ودرخواست چنین حکومتی شایسته انسان خردمند نیست، تا چه رسد به پیامبران الهی. ولی سلیمان از خدا قدرت مهار شده ای را در خواست کرد که نبوت وعالم وحی کنترل کننده آن است ودر سایه این حکومت، مردم به آیین حق می گروند وافراد به حقوق خود می رسند. گواه بر اینکه چنین ملک وحکومت، که بر اساس عدل وداد استوار باشد، شایسته مقام اولیاست، این است که خدا خود را ملک نامیده وپس از آن کلمه «القدوس» آورده است ومی فرماید:(هُوَ اللّهُ الّذی لا إلهَ إلاّ هُوَ الْمَلِکُ القُدُّوسُ) (حشر/23). «اوست خدایی که جز او خدایی نیست واو فرمانروای منزه وپیراسته است».